No i w koncu dotarliśmy do Agry. Najbrzydsze ze wszystkich miejsc! Najbardziej nachalni, wręcz agresywni sprzedawcy, cuchnące, otwarte kanały wzdłuż ulic, ludzie jakby inni, bardziej pazerni, mało uśmiechu na twarzach, a w oczach odbicie dolara.
I tam wyłania się nagle przed oczami cud absolutny, pomnik miłości i szaleństwa. No bo jak nazwać postępowanie cesarza, który dla 36 letniej żony, która zmarła w połogu chyba 13 dziecka stawia coś na kształt pałacu z marmuru?? Zresztą podobno jego syn, bojąc się, że cesarz urzeczywistni swój kolejny rujnujący kiesę pomysł i wybuduje bliźniacze cudo z czarnego marmuru dla siebie, zamknął go na resztę jego dni w wieży Czerwonego Fortu. Niestety rankiem Czerwony Fort okazał się dla nas wielce nieprzychylny i zakrył gęstą mgłą swoje uroki, nie mówiąc już o przepięknym ponoć widoku na Taj Mahal. Tego dnia mieliśmy oglądać i to cudo, ale zmieniliśmy nieco program i pojechaliśmy do Mathury, mitycznego miejsca narodzin Kriszny i Vrindabanu - ośrodka Hare Kriszna.
Członkowie Hary Kriszny często odprawiają uliczne tańce i śpiewy przy dźwiękach bębnów i w tej własnie świątyni jest kolorowo, wesoło, głośno i radośnie. Pieśń najczęściej przez nich śpiewana to Maha Mantra. Co ciekawe jedną z podstawowych zasad tej religii jest codzienne intonowanie tysiąc siedemset dwadzieścia osiem razy tej właśnie pieśni. Nie wiem ile razy w trakcie naszego tam pobytu odśpiewali tę mantrę, ale tak wryła mi się w pamięć, że jeszcze przez kilka dni dźwięczała mi w uszach.
No, a następnego dnia, na szczęście juz w pełnym słońcu, zobaczyłam Taj Mahal. Faktycznie wrażenie robi duże, ale dla mnie jednak nie on pozostanie symbolem Indii.
Pokontemplowałam ten widoczek, trochę jak z obrazka i wróciłam do rzeczywistości zaraz po wyjściu za bramę, gdzie udało mi się zaliczyć największe na świecie g....:(
