Oddzielnym rozdziałem, także dzięki staraniom Manrique, jest park Narodowy Timanfaya (Parque Nacional de Timanfaya). „Pierwszego września 1730 r. między 9 a 10 wieczorem ziemia nagle się otworzyła …Z jej wnętrza wynurzyła się potężna góra, z której szczytu wydobywały się płomienie” – tak w swoim pamiętniku opisywał pierwsze dni najpotężniejszej erupcji na Lanzarote Andres Lorenzo Curbelo ksiądz z miasteczka Yaiza. W ciągu 6 kolejnych lat 25 wulkanów nieustannie toczyło lawę, zalewając nią wyspę i zmuszając mieszkańców do ucieczki na północ lub inne wyspy. Populacja Lanzarote zmniejszyła się o połowę. Tak na 5 tys hektarów powstał w 1974 r. „księżycowy” park Narodowy Timanfaya.
