Jak widać na załączonym zdjeciu ( exif ) jest juz godzina 17 kiedy staję na opłotkach Bartoszyc. Tym razem się przeliczyłem w czasie. I teraz mogę nie skrepowanie powiedzieć, że moim w tym dniu celem było przejście graniczne w Bezledach. Obkręcenie tych kilkunastu miejsc zajęło troszkę czasu. Kiedy jeszcze rozważałem szybki atak na Bezledy nadszedł ulewny deszcz, który " skradł " mi 45 minut. po przymusowym odpoczynku, posiłku doszedłem do wniosku, że nie dam rady aby jeszcze nadzbyt późno nie wracać do domu. Decyzję podjąłem słuszną bo po drodze jeszcze dwa razy przerażająca burza ' zaganiała " mnie do starych przystanków autobusowych. Kolejne dziesiątki minut stracone na koszt ciemności. Kiedy dotarłem do Dywit zmuszony byłem zjechać jak to nasi Rajcowie nazywają " ścieżkę rowerową " biegnącą wzdłóż drogi Wojska Polskiego jakieś trzy kilometry. To masakra by turyści, rowerzyści zganiani byli na leśny dukt, nie utwardzony, nie oświetlony, kręty, górzysty, posiadający mnóstwo niebezpiecznych parowów z wodą. To był najbardziej karkołomny odcinek dzisiejszego maratonu. Nie dość, że zakończony niepowodzeniem to jeszcze końcówka okazała się bardzo nieprzyjemnym odcinkiem drogi.
Panie Prezydencie Olsztyna bardzo proszę o zdjęcie znaku zakazującego ruchu rowerzystów na odcinku leśnym, lub dołożenie doń tabliczki, że nie dotyczy po zmroku i w deszczową pogodę.
Na tym kończę I etap " Podróży do Granicy z Rosją "
Bartoszyce (dawniej Barsztyn[1], niem. Bartenstein, lit. Barštynas, prus. Bartanstabs[potrzebne źródło]) – miasto i gmina w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim leżące na Nizinie Sępopolskiej w dolinie rzeki Łyny, w historycznej krainie Barcji. Bartoszyce to miasto o wielowiekowej historii i tradycji, łączące w sobie wpływy polskie, niemieckie i wschodnie. W latach 1975–1998 Bartoszyce administracyjnie należały do województwa olsztyńskiego. Dzisiaj to ważny węzeł komunikacyjny oraz ośrodek administracyjny, usługowy i kulturalny województwa. Według danych GUS z 31 grudnia 2008 roku miasto miało 25 007 mieszkańców[2].
Zabytki
Bartoszyce posiadają 76 zabytków, które są prawnie chronione i wpisane do krajowego rejestru zabytków nieruchomych[39] oraz 3 zabytki archeologiczne[40]. Do najcenniejszych należą:
- Stare Miasto Bartoszyce z XIV wieku o doskonale zachowanym układzie urbanistycznym. Ochronie konserwatora zabytków podlega Rynek wraz z szachownicą przylegających ulic, mieszczańskimi kamienicami i budynkami, murami obronnymi oraz obszarem okalającym.
- Brama Lidzbarska z 1468 roku. Doskonale zachowany fragment miejskich murów obronnych o dużym podobieństwie do okolicznych kościołów wiejskich. W budynku od 1881 roku mieściło się więzienie. Znajduje się przy Placu Konstytucji 3-go Maja 20.
- Pozostałości miejskich murów obronnych z XIV wieku – zabytek archeologiczny.
- Spichlerze z przełomu XVIII i XIX wieku. Najlepiej zachowane znajdują się przy ulicy gen. Józefa Bema 11 oraz Pawła Strzeleckiego 2. Aktualnie znajdują się w nich hotele i restauracje.
- Kościół św. Jana Ewangelisty i Matki Boskiej Częstochowskiej gotycka budowla z II połowy XIV wieku, którą wielokrotnie przebudowywano m.in. w 1678 r., wieża pochodzi z 1732 r. Był to początkowo niski budynek, który pod koniec XIV rozbudowano do obecnej trójnawowej formy. W 1487 nastąpiła ponowna konsekracja. W okresie świetności miasta ufundowano wspaniały późnomanierystyczny ołtarz (ok. 1660, prawdopodobnie wykonany przez Joachima Pfaffa z Królewca) oraz duże organy (organmistrz Werner z Elbląga). Wnętrze zniszczone w 1945 r. Fragmenty ołtarza znajdują się w zbiorach Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie. Do rejestru zabytków wpisana jest również przykościelna plebania z XVIII/ XIX w.
- Kościół św. Jana Chrzciciela z XV wieku. Gotycki budynek znajdujący się poza obszarem starego miasta na lewym brzegu Łyny. Istniał już w 1404 r. Według niektórych opinii uważany jest za pierwotna parafię dla nieudanej pierwszej lokacji Bartoszyc (1326). Był zniszczony w czasie wojny trzynastoletniej. Ołtarz barokowy z lat 1715–1720, przypisywany Krausowi z Królewca, ambona z 1706.
- Kościół św. Brunona – powstał w latach 1882–1883 jako pierwsza świątynia katolicka w Bartoszycach[41]. Wyposażenie wnętrza, witraże oraz prezbiterium wykonano w stylu neogotyckim. Obecnie znajduje się w nim sanktuarium Archidiecezji warmińskiej – Archidiecezjalne Sanktuarium Świętego Brunona Bonifacego z Kwerfurtu Biskupa i Męczennika erygowane przez abp Edmunda Piszcza w 2002 r[42].
- Kamienne baby (Baby pruskie) w Bartoszycach popularnie nazywane „Bartkami”. Dwa kamienne posągi Bartek i Gustebalda umieszczone wraz z kamienną misą na skwerze przy zbiegu ulic Marii Skłodowskiej-Curie i Bohaterów Warszawy. Prawdopodobnie są dziełem plemion pruskich zamieszkujących pierwotnie te tereny.
- Budynek Dawnego Browaru przy ulicy Kopernika 5 z dobrze zachowanym budynkiem, w którym obecnie mieści się obiekt gastronomiczny.
- Cmentarz wojenny z I wojny światowej z 1914 roku. Bardzo dobrze zachowany i wielokrotnie odrestaurowywany cmentarz niemiecki. Usytuowany w parku przy ulicy Bema obok miejsca, gdzie kiedyś mieścił się cmentarz ewangelicki. Założony na planie prostokąta, od ulicy odgrodzony ceglanym murem. Groby rozłożone są na 7 wspinających i zwężających się ku górze tarasach. Na każdym z tarasów umieszczonych jest 6 bloków ze sztucznego kamienia (z wyjątkiem ostatniego krótszego). Na kamiennych blokach znajdują się dane po 2 żołnierzy: imię i nazwisko, nazwa jednostki oraz data śmierci. Na najniższym z tarasów znajduje się dodatkowo kamienny blok z wykutymi inskrypcjami o liczbie pochowanych oraz danymi 9 żołnierzy oraz 3 osób cywilnych. Spoczywają tu 92 osoby: 88 żołnierzy niemieckich, w tym 10 poległych na przełomie sierpnia i września 1914 r. w walkach o Bartoszyce, żołnierz rosyjski oraz 3 cywilów[43].
