W Koprze spędziliśmy popołudnie. Chyba wszyscy mieszkańcy wylegli z domów aby świętować wolne dni - pogoda wszak temu sprzyjała ;-)
Koper w czasie swojej długiej i burzliwej historii był znany pod wieloma nazwami. Starożytni Grecy zwali go Egidą, Rzymianie używali określenia Capris, a Bizantyńczycy – Justinopolis. W XIII w. miasto stało się posiadłością patriarchów Akwilei, z której zarządzano istryjskim majątkiem, otrzymało zatem nazwę Caput Histriae – „Stolica Istrii”. Od tego określenia wywodzi się włoska nazwa Capodistria. W okresie patriarchatu wzniesiono fortyfikacje, wtedy również powstały najpiękniejsze budowle miejskie, m.in. katedra i pałace.
Złota epoka przypada na wieki XV i XVI, kiedy miastem rządziła Republika Wenecka. Rozwój handlu sprawił, że Koper stał się głównym ośrodkiem prawno-administracyjnym Istrii. Miasto zmonopolizowało handel solą, której wręcz desperacko potrzebowała Austria. Los Kopru został jednak przesądzony, kiedy oddalony o 20 km na północny wschód Triest uzyskał w XVIII w. status wolnego portu, a Habsburgowie wybudowali w 1857 r. linię kolejową łączącą miasto z Wiedniem. Wielu mieszkańców przeniosło się wówczas w głąb półwyspu.
W okresie międzywojennym miastem rządzili Włosi. W ramach agresywnej italianizacji pozamykano dwujęzyczne szkoły i ograniczono swobody intelektualistom słoweńskim. Po klęsce Włoch i Niemiec w II wojnie światowej, sporne tereny wybrzeża adriatyckiego – tzw. terytorium Wolnego Miasta Triestu – podzielono na dwie strefy. W 1954 r. na mocy porozumienia londyńskiego strefę B ze stolicą w Koprze przyznano Jugosławii, natomiast strefa A (z Triestem) znalazła się pod administracją włoską. Prawie 25 tys. włoskojęzycznych mieszkańców Istrii przeniosło się do Triestu, ale około 3 tys. zostało w Koprze i innych nadmorskich miejscowościach. Koper jest obecnie głównym ośrodkiem mniejszości włoskiej w Słowenii, a języka włoskiego można tu używać bez ograniczeń.
Od lat 50. XX w. Koper rozwija się dość intensywnie. Ten największy ośrodek na wybrzeżu jest nie tylko jedynym portem Słowenii i austriackim oknem na morze, lecz również prężnym ośrodkiem przemysłowo-handlowym. Pomimo rozwiniętego przemysłu, portów kontenerowych i wysokich biurowców, centrum miasta zachowało średniowieczny charakter. Tereny rekreacyjne rozciągają się po drugiej stronie Zatoki Koperskiej, w leżącym na północy Ankaranie.
Najstarsza część zabudowy Kopru znajdowała się na wyspie aż do początku XIX w., kiedy zbudowano groblę, a teren wokół niej zasypano i wyrównano. Dziś trudno sobie wyobrazić Stare Miasto jako oddzielny skrawek lądu, szczególnie, gdy spogląda się na nie od strony dworca kolejowo-autobusowego, usytuowanego kilometr dalej, przy końcu Kolodvorskiej cesty.
Centralnym punktem Starego Miasta jest Titov trg – przepiękny, gotycko-renesansowy plac z wyraźnymi wpływami architektury weneckiej. Nadmorska przystań i niewielka miejska plaża są usytuowane na północny zachód od placu.
