Muzułmański Cmentarz Tatarski został założony w roku 1867 z inicjatywy warszawskiego mułły Seifetdina Chocianowa Sinnajewa. Miało to miejsce po zamknięciu Muzułmańskiego Cmentarza Kaukaskiego przy ulicy Młynarskiej. Jest niewielki, zajmuje około 0,5 ha. Powstał, jako miejsce pochówku dla muzułmanów służących w wojskach rosyjskiego zaborcy. Później zaczęto chować tu muzułmanów polskich, emigrantów z Azerbejdżanu i krajów Azji Środkowej (w tym wielu warszawskich cukierników), a także dyplomatów. Dziś jest on miejscem spoczynku głównie polskich Tatarów, wywodzących się z obszaru byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Pochowani tu są również wyznawcy islamu różnych narodowości. Cmentarz został zniszczony podczas II wojny światowej (w roku 1942 na teren cmentarza miały wjechać niemieckie czołgi, kryjące się przed radzieckim nalotem, a w roku 1944 w rejonie Powązek trwały zacięte walki w czasie Powstania Warszawskiego).
W końcu XIX wieku mizar miał formę niewielkiego czworoboku, ogrodzonego jasnym murem z czerwoną bramą. Przy wejściu, ale na cmentarzu, znajdował się domek dozorcy. Bogatych grzebano na prawo od wejścia, podczas gdy biednych na lewo, pod ogrodzeniem, zazwyczaj nawet bez pomnika. Z czasem ów cokolwiek niesprawiedliwy podział na lepszych i gorszych został zarzucony, a przyczynił się do tego imam warszawskiej gminy muzułmańskiej. Do naszych czasów zachowało się więc kilka okazałych nagrobków z okresu międzywojennego wystawionych właśnie w mniej "reprezentacyjnej" części cmentarza.
Nekropolia mieści się przy ulicy Tatarskiej, naprzeciwko Cmentarza Powązkowskiego.
