Na wyspie składającej się niemal wyłącznie ze wzgórz każdy dom stoi na jakimś stoku. Na wzniesieniach mieszkańcy utworzyli więc tarasy, aby móc uprawiać trzcinę cukrową, bananowce, kwiaty, zboże i hodować bydło. Aby doprowadzić do swoich upraw wodę górzysty teren Madery utkany został złożoną siecią kanałów nawadniających – levad. Dzięki nim w każdy zakątek wyspy dostarczana jest woda z gór. Levady powstały w czasach pierwszych portugalskich kolonizatorów. Ich budowę rozpoczęli w XV wieku sprowadzeni z Afryki niewolnicy, którzy ręcznie wykuwali kanały w bazalcie. System levad zbierających wodę ze źródeł wysoko w górach liczy dziś 2500 km. Do dziś nie straciły podstawowego znaczenia. Wzdłuż kanałów zbudowano chodniczki służące ich utrzymaniu, które umożliwiają pracę opiekunom levad, którzy dbają o przepustowość strug i naprawianie szkód. Dzisiaj dróżki te służą również turystom. Wzdłuż kanałów powstało wiele szlaków o zróżnicowanej trudności. Na sam koniec pobytu wybieramy się na wycieczkę jedną z takich tras.
Wędrówka prowadzi wzdłuż wąskich kanalików które wiją się wśród wzgórz porośniętych soczystą zielenią. Idziemy uważnie gęsiego i wsłuchujemy się w szum źródlanej wody, która spokojnie płynie w kanałach. Nie jest stromo, bo levady mają stałe nachylenie, ale wędrówka i tak dostarcza niezapomnianych wrażeń. Spacer po wąskich ścieżkach wymaga ostrożności. Przy bardziej wąskich odcinkach momentami serce zaczyna mocniej bić. Co pewien czas mijamy małe wodospady i jeziorka.
Po drodze można spotkać różne znane zioła na przykład miętę lub oregano, ale najwięcej rośnie tu wawrzynu. Levadas prowadzą przez całe zagajniki Laurissilva - drzew laurowych, które wpisano w 1999 r. wpisano je na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Odgrywają ważną rolę w gospodarce, gdyż dzięki bezustannej kondensacji pary wodnej stanowią jedno ze źródeł słodkiej wody na wyspie.
W miejscu lasów laurowych został utworzony w 1982 r. Park Naturalny Madery, który obejmuje aż dwie trzecie wyspy.
Dawniej takie zielone, gęste, podzwrotnikowe lasy pokrywały całą wyspę. Dlatego żeglarze, którzy po raz pierwszy zobaczyli Maderę nazwali ją Ilha da Madeira czyli Wyspa Drewna.
Wędrówka prowadzi wzdłuż wąskich kanalików które wiją się wśród wzgórz porośniętych soczystą zielenią. Idziemy uważnie gęsiego i wsłuchujemy się w szum źródlanej wody, która spokojnie płynie w kanałach. Nie jest stromo, bo levady mają stałe nachylenie, ale wędrówka i tak dostarcza niezapomnianych wrażeń. Spacer po wąskich ścieżkach wymaga ostrożności. Przy bardziej wąskich odcinkach momentami serce zaczyna mocniej bić. Co pewien czas mijamy małe wodospady i jeziorka.
Po drodze można spotkać różne znane zioła na przykład miętę lub oregano, ale najwięcej rośnie tu wawrzynu. Levadas prowadzą przez całe zagajniki Laurissilva - drzew laurowych, które wpisano w 1999 r. wpisano je na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Odgrywają ważną rolę w gospodarce, gdyż dzięki bezustannej kondensacji pary wodnej stanowią jedno ze źródeł słodkiej wody na wyspie.
W miejscu lasów laurowych został utworzony w 1982 r. Park Naturalny Madery, który obejmuje aż dwie trzecie wyspy.
Dawniej takie zielone, gęste, podzwrotnikowe lasy pokrywały całą wyspę. Dlatego żeglarze, którzy po raz pierwszy zobaczyli Maderę nazwali ją Ilha da Madeira czyli Wyspa Drewna.
