W popularnym przed laty serialu Polskie drogi, dotyczącym losów Polski i jej mieszkańców podczas II wojny światowej, jest taka scena: stary Żyd (w tej roli Włodzimierz Boruński) zwraca się do Leona Kurasia (jednego z dwóch głównych bohaterów serialu świetnie granego przez Kazimierza Kaczora) z prośbą o adoptowanie jego wnuczki co miało ją ustrzec przed wiadomym, tragicznym losem bardzo wielu żydowskich dzieci. Polskich zresztą także. W zamian oferuje mu akt własności kamienicy w Warszawie.
– A na co mi pańska zasrana kamienica – woła urażony Polak. – Ona nie jest zasrana, ona jest tylko zburzona – odpowiada nieurażony Żyd.
Łódź podczas zawirowań historii uniknęła zburzenia w wyniku działań wojennych. W czasach PRL-u trafiali się przedstawiciele „władz partyjno-państwowych”, ale – o zgrozo – spotykało się także architektów, którzy bardzo żałowali, że w tej sytuacji nie mogą rozwinąć swoich wizji wzniesienia miasta nowego, zupełnie różnego od tego zbudowanego przez klasowo obcych fabrykantów. Łódź nie uniknęła jednak zniszczeń dokonanych przez czas w ciągu prawie pięciu dziesięcioleci po wojnie i przez kapitalistów nowego typu w ciągu dwóch dekad niepodległości Polski. Duża część materialnej tkanki miasta sprawia także wrażenie dotkniętej tą drugą przypadłością wymienianą przez obu bohaterów wyżej przywołanej sceny. Taką opinię wygłasza wielu gości przybywających do naszego miasta. Są także takie opinie wyrażane przez samych łodzian. Nie przez wszystkich. Wcale niemało jest takich o dużej wrażliwości na uchybienia pięknu jak jeden z liderów popularnej w Polsce grupy artystycznej Łódź Kaliska – architekt Marek Janiak, człowiek chory na Łódź– który tak na to odpowiada: Wenecja, bodaj najpiękniejsze miasto świata, jest jednocześnie miastem najbardziej śmierdzącym!
Racja to, czy nie, trzeba jednak zauważyć, że na obraniu drogi do poszukiwania piękna, mimo wszystko, raczej źle się nie wychodzi! Tego piękna w Łodzi, mimo że czasem jest ono zas... łonięte, czasem obtłuczone, jest bardzo dużo!
