Jak podaje portal „Wirtualny sztetl”, pierwsi Żydzi osiedlili się w Krynkach prawdopodobnie już na przełomie XVI i XVII wieku, lub też - jak podają inne źródła - w pierwszej połowie XVII wieku, nie później niż ok. 1639 roku., kiedy to wzmianka o Żydach zamieszkujących w mieście pojawia się po raz pierwszy w tekstach źródłowych. Przypuszcza się, iż mogli być oni osadnikami pochodzącymi z Grodna. W 1662 roku od króla Władysława IV Wazy uzyskali przywilej na budowę synagogi, mykwy i założenie cmentarza, a także na kupowanie placów i budowanie domów w mieście, oraz na prowadzenie działalności handlowej i produkcję alkoholu, co w znaczący sposób wpłynęło na gospodarcze ożywienie Krynek. Ponad sto lat później, w 1745 roku, król August III Sas potwierdził prawa i przywileje Żydów w Krynkach, przenosząc jednocześnie dzień targowy z soboty na czwartek, aby działalność handlowa nie kolidowała ze świętowaniem szabasu.
Początkowo społeczność żydowska w Krynkach podlegała kahałowi w Grodnie, jednak nie później niż w 1691 roku usamodzielniła się, obejmując swym zasięgiem miasto i kilka okolicznych miejscowości. W 1687 roku w Krynkach odbyła się jedna z sesji Sejmu Żydów Litwy, co świadczyć może o dużym znaczeniu miasta w tym okresie. W drugiej połowie XVIII wieku ludność żydowska stanowiła przeważający odsetek mieszkańców, a tutejsza gmina była jedną z najliczniejszych w tej części kraju. Żydzi mieszkali w centrum miasteczka, a zwłaszcza w jego części zwanej „Kaukazem” (od kupców sprowadzających skórę do garbowania z Kaukazu). W 1756 roku, po pożarze drewnianej bożnicy, zbudowano tzw. synagogę główną, najcenniejszą spośród kilku bożnic miasteczka, która jednak nie dotrwała do naszych czasów.
W latach zaborów Krynki rozwijały się, jako ośrodek przemysłu włókienniczego i skórzanego. W 1827 roku Josif Giesł założył tu pierwsze manufaktury włókiennicze, zaś wkrótce potem w mieście działało już kilkanaście niewielkich zakładów, w tym 14 garbarni, 8 wałkarni (tj. zakładów kamaszniczych) i kilka małych manufaktur, zajmujących się wyrobem portmonetek. Pod koniec XIX wieku w Krynkach mieszkało już ok. 5000 osób, z czego ok. 85% stanowili Żydzi.
Szybki rozwój miasta zahamowały trzy wielkie pożary, jakie miały miejsce w 1879, 1882 i 1887 roku. Spowodowało to utratę znaczenia Krynek na rzecz szybko rozwijającego się pobliskiego Białegostoku. Klęski te doprowadziły do ruiny część żydowskich przedsiębiorców, zmuszając ich do emigracji. Przekształcaniu się miasteczka w ośrodek przemysłowy towarzyszył rozwój ruchu robotniczego. Działała tu komórka Bundu, a także organizacja założona w 1894 roku przez kryńskich garbarzy - Poalej Cedek, będąca jedną z pierwszych tego typu organizacji żydowskich w ówczesnej Rosji. W styczniu 1905 roku działacze tych partii zorganizowali strajk, zakończony krótkotrwałym przejęciem władzy w mieście i powstaniem tzw. „republiki kryneckiej”, która utrzymała się przez kilka dni. Na początku XX wieku w Krynkach rozwijał się także ruch syjonistyczny.
Po I wojnie światowej Krynki powoli odbudowywały się, przeżywając jednak ogromną zapaść demograficzną na skutek masowej emigracji ludności żydowskiej do USA i Palestyny. Na początku lat 20. XX wieku Żydzi stanowili ok. 67% populacji Krynek. W tym okresie działało tu pięć bóżnic, dwa chasydzkie domy modlitwy, kilkanaście chederów oraz założona na początku XX wieku jesziwa. Pod patronatem gminy funkcjonował też szpital i ochronka, działały także organizacje społeczne i pomocowe, m.in. Linas ha-Cedek i Bikur Cholim. Istniały również liczne szkoły żydowskie oraz dwa kluby sportowe - Makkabi i Bar Kochba. W latach 30. miała miejsce kolejna fala emigracji ludności żydowskiej do Ameryki Północnej, a także do Palestyny.
We wrześniu 1939 roku Krynki zostały zajęte najpierw przez Niemców, którzy jednak szybko się wycofali. Miasteczko przejęła Armia Czerwoną. Zlikwidowano wówczas wszystkie instytucje gminne i prywatne zakłady przemysłowe. Osiedliła się tu znaczna grupa żydowskich uchodźców z zajętych przez Niemców terenów zachodniej Polski, jednakże w lecie 1940 roku większość z nich została stąd deportowana do Związku Radzieckiego. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej, 28 czerwca 1941 roku, miasto zostało zajęte ponownie przez Niemców. Pod miastem miała miejsce egzekucja, w której rozstrzelanych zostało 30 Żydów. Na początku lipca Niemcy zdewastowali i spalili kryńskie synagogi i domy modlitwy. W listopadzie 1941 roku utworzono Judenrat, a w grudniu - getto, go którego przesiedlono Żydów z Krynek i okolicznych wsi. Likwidacja getta rozpoczęła się 2 listopada 1942 roku. Większość Żydów przesiedlono do obozu przejściowego w Kiełbasinie, skąd trafili oni do Treblinki. W czasie akcji doszło do czynnego oporu, zakończonego zabiciem kilkunastu Niemców i ucieczką grupy osób do Puszczy Knyszyńskiej, gdzie utworzyli oni oddział partyzancki pod dowództwem Mojżesza Słopaka, ps. „Mohryń”. Pozostawionych w getcie żydowskich rzemieślników zatrudniono w utworzonym tu obozie pracy. Ostatecznie getto w Krynkach zostało zlikwidowane w czerwcu 1943 roku, kiedy wywieziono stąd do obozu zagłady w Treblince ostatnich Żydów.
Tyle o dziejach społeczności żydowskiej w Krynkach. Informacje o samej nekropolii zamieszczam w opisach zdjęć.
