To co charakterystyczne dla Czarnogóry w 2009 roku, to prawie zupełny brak turystów. Miejscowi tłumaczą to kryzysem, który szczególnie mocno dotknął Rosjan często odwiedzających ten kraj. Kiedy wybraliśmy się na przejażdżkę południowym brzegiem Jeziora Szkoderskiego, wymijaliśmy przez cały dzień tylko kilka samochodów. Spotkaliśmy jakiegoś zagubionego Szweda, który chciał wrócić do Ulcinj, ale nie wiedział jak i kilku miejscowych…
Przez cały południowy brzeg biegnie droga, która przecina zbocze schodzące do jeziora. Pokonując trasę na takiej wysokości doskonale widać panoramę Jeziora Szkoderskiego wraz z rorzuconymi po nim wysepkami i otaczającymi je górami. Od czasu do czasu pojawia się zjazd w dół, którym można dostać się na plażę. My zjechaliśmy do miejscowości Murići. Na miejscu można zjeść smażoną rybę (byliśmy jedynymi turystami w smażalni przy plaży, ale ryba była wyśmienita). Miejscowi chłopcy zaoferowali nam transport łodzią do starego monastyru, który jest zbudowany na jednej z wysp. Kościół nie powala bogatym wnętrzem (znajduje się mały ołtarzyk z ikoną, a w przedsionku …skład styropianu wykorzystywany na pobliskiej budowie) ale sama podróż łodzią po jeziorze była ciekawa.
Po powrocie z monastyru poszliśmy na żwirową plażę, na której odpoczywała w tym czasie tylko 1 osoba. Plaża była czysta, woda ciepła a pogoda doskonała, więc to pewnie wina kryzysu, który wymiótł stąd turystów. Skorzystaliśmy z okazji i wykąpaliśmy się w jeziorze, nie wystraszyły nas nawet małe stworzonka żyjące w kamieniach przy brzegu (do dziś nie uzgodniliśmy czy to był pająk, rak, wąż czy jaszczurka).
W drodze powrotnej wstąpiliśmy do knajpki „Panorama”, gdzie można kupić pędzoną tam rakiję (w różnych smakach, m.in. brzoskwinia, śliwka). Właściciel (słowiańska dusza) dał nam krótki wykład jak odróżnić prawdziwą rakiję od takiej podrabianej. Nie zdradzę tajemnicy, kto chce się dowiedzieć sam musi pojechać do Czarnogóry. ;)
