Zamiast opisu trasy z Cymer Abbey do Barmouth, powinno wystarczyć słowo "malowniczy", odmienione przez wszystkie przypadki, liczby i rodzaje. Droga bowiem wiedzie przy samym estuarium, czyli szerokim na kilkaset metrów ujściu rzeki Mawddach do Zatoki Cardigan. Przy niskim poziomie wody (deszcze, które zaczęły padać w górach najwyraźniej jeszcze tu nie dotarły), estuarium wygląda jak bajeczna plaża, z której wyrastają równie fantastyczne góry. Naprawdę trudno skupić się na prowadzeniu auta! Co rusz zatrzymujemy się, by z klasycznym syndromem karpia na twarzach, wpatrywać się w ten namalowany przez naturę, niemal kiczowaty w swym pięknie obraz. Albo jak szaleni fotografujemy go z każdej możliwej perspektywy...
Barmouth, niewielki, tętniący życiem kurort, a dawniej ważny ośrodek stoczniowy i port przeładunkowy łupków, z produkcji których przez lata słynęły góry Snowdonii, doskonale wpisuje się w ten krajobraz. Część miasteczka rozłożyła się na wąskim, płaskim pasie wzdłuż ujścia rzeki. Reszta przywarła do stromych zboczy. Patrząc z daleka trudno uwierzyć, ze do niektórych domów w ogóle da się dojść!
Symbolem i znakiem rozpoznawczym tego - zdaniem niektórych najpiękniej położonego - walijskiego kurortu, jest Barmouth Bridge, po walijsku Pont Abermaw, lub po prostu Most Barmouth, spinający brzegi rzeki Mawddach dosłownie przy samym ujściu do zatoki. Tę niezwykłą, liczącą ponad osiemset metrów długości, drewnianą konstrukcję, oddano do użytku w 1867 roku. W 1901 roku, dwa drewniane przęsła zastąpiono obrotowymi metalowymi, które miały usprawnić ruch dużych jednostek na rzece. Od lat 60. XX wieku, Barmouth Bridge popadał w ruinę, tak, że z czasem zamknięto go dla ruchu. Dopiero w 2005 roku, po szeroko zakrojonych pracach remontowych, most ponownie oddano do użytku i dziś służy normalnym przewozom pasażerskim na trasie ze Shrewsbury w Anglii, do Pwllheli na półwyspie Llŷn.
