W drodze do Barmouth zahaczamy o Cymer Abbey. To założone pod koniec XII wieku opactwo cystersów należało do najmniejszych i najbiedniejszych w całej Walii. Braciszkowie mieszkający na tym odludziu zajmowali się głównie wypasem owiec na okolicznych zboczach oraz wydobyciem i wytopem metali. Jednak ubóstwo - by nie powiedzieć bieda - jakie panowało w klasztorze, świadczą o tym, że zakonnicy fortuny się nie dorobili. Nie stać ich było nawet na dokończenie budowy całego kompleksu. A że biednemu wiatr zawsze wieje w oczy, wspierające rdzennych mieszkańców opactwo, bardzo ucierpiało podczas wojen Edwarda I o panowanie nad Walią.
Chociaż - to ciekawostka - w XIX wieku odkryto w otaczających Cymer Abbey górach sporo srebrnych naczyń. Prawdopodobnie ukryto je tam w okresie kasacji zakonów za czasów Henryka VIII. Pewnie dlatego, ogołocone ze skarbów opactwo, wyceniono na śmieszne pięćdziesiąt jeden ówczesnych funtów, czyli mniej niż dwadzieścia tysięcy dzisiejszych.
Do dziś, do zwiedzania pozostało bardzo niewiele. Ledwie fragmenty ścian kościoła z imponującymi oknami i fundamenty budynków klasztornych. Nic nadzwyczajnego. Niemniej, warto tu stanąć choćby ze względu na widoki. Mniej więcej na wysokości Cymer Abbey zaczyna się estuarium rzeki Mawddach, a nad doliną góruje Cadair Idris. Wciąż ukryty w gęstych chmurach.
