Dla większości podróżników Damaraland to wyłącznie skamieniałe drzewa przyniesione przez powódź 250 tysięcy lat temu i 2000-letnie (jeśli nie nawet 6000-letnie) petroglify przy Wątpliwym Źródle (Twyfelfontein), wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO. Dla mnie jest to jednak przede wszystkim kraina pięknych krajobrazów. Rozczarowani płonącą górą i niejakimi organami zapuściliśmy się wąska dróżką z dala od utartych szlaków, jadąc gdzieś w stronę wygasłych wulkanów. Nocowaliśmy na zacisznej przełęczy. Cudownie spokojny wieczór zakłócił jedynie skorpion, który postanowił schronić się w jednym z plecaków, ale była to ostatnia decyzja w jego życiu.
Następnego dnia zbliżyliśmy się do osad ludzkich. Trudno pojąć z czego ludzie tam żyją, bo ziemia uboga, a do cywilizacji daleko. W podziękowaniu za zdjęcie z osiołkiem pozbyliśmy się trochę jedzenia i po kilku godzinach wróciliśmy na szlak wiodący do wybrzeża atlantyckiego..
