Tirana to centrum gospodarcze, polityczne i kulturalne. Dzisiaj to także jeden, wielki plac budowy. Podczas naszej wizyty całkowicie rozkopany był główny plac, na którym stoi pomnik Skanderbega. Mimo tego, centrum sprawia wrażenie ciekawie przestrzennie zagospodarowanego obszaru miejskiego, nie ustępującego innym średniej wielkości europejskim miastom.
Dodatkowego kolorytu nadaje feria barw, widoczna na każdym kroku, począwszy od wielokolorowych ławek w parku, do pastelowej kolorystyki bloków mieszkalnych. To zasługa mera stolicy, który wcześniej był artystą, a po objęciu urzędu postanowił zmienić wizerunek szarej Tirany na bardziej przyjazny i kolorowy. To na pewno był strzał w dziesiątkę, którego wiele smutnych, szaro-burych miast może pozazdrościć.
Bardzo przyjemnie wyglądają też klomby kwiatów, zadbane trawniki, rozłożyste palmy przy deptakach czy też olbrzymie, kwitnące kępy oleandrów. Jedynie brak pasów na jezdniach powoduje niepotrzebny chaos i nerwowość kierowców, używających klaksonów do woli. Takie jest centrum, które poznaliśmy. Nie mieliśmy czasu szwendać się po bocznych uliczkach, w których świat zazwyczaj wygląda inaczej. Ale tak chyba jest na całym świecie, nawet tym bardziej cywilizowanym niż ten którą tutaj opisuję.
