Drobin to niewielkie miasteczko na północnym Mazowszu, położone na trasie Warszawa - Toruń. Liczy około 3.000 mieszkańców. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1172 roku. W roku 1410 Drobin był miejscem postoju wojsk króla Władysława II Jagiełły, podążających pod Grunwald. Począwszy od roku 1444 aż do końca XVII wieku był we władaniu rodziny Kryskich. W tym czasie Drobin uzyskał prawa miejskie (źródła podają tu rok 1487, bądź 1511). Po śmierci kasztelana raciążskiego Stanisława Kryskiego prawa do Drobina wykupiła od swej macochy Zofia z Kryskich Kępska i w posiadaniu Kępskich miasteczko pozostawało do 1715 roku. Później miasteczko miało wielu właścicieli: Jeżewskich, Tyszkiewiczów, Skarbków, Czetwertyńskich, Dąbskich, Karnkowskich, Kunklów, Karczewskich.
W XVII i XVIII wieku miasto podupadło. Po II rozbiorze Polski w roku 1793 znalazło się w zaborze pruskim, a w latach 1807 - 1815 weszło w skład Księstwa Warszawskiego. W wyniku decyzji kongresu wiedeńskiego zostało po upadku Napoleona włączone w granice Królestwa Polskiego. W roku 1863 w jego okolicach Zygmunt Padlewski utworzył silny ośrodek powstańczy, a mieszkańcy wzięli czynny udział w walkach zbrojnych. Po upadku Powstania Styczniowego w ramach represji ze strony zaborcy Drobin utracił w 1869 roku prawa miejskie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku pod Drobinem doszło do walk oddziałów polskich ze 157. i 158. pułkami rosyjskimi.
W rozwoju miasta w XIX wieku dużą rolę odegrała ludność żydowska, która zaczęła się tu osiedlać począwszy od końca XVII wieku. W połowie XVIII wieku powstała w Drobinie gmina żydowska (kahał), a w połowie XIX wieku zbudowano tu (niezachowaną do naszych czasów) drewnianą synagogę. Ludność żydowska utrzymywała się głównie z rzemiosła, handlu i gorzelnictwa. Warto zauważyć, że na początku XIX wieku Żydzi stanowili ponad 90% ludności Drobina. W latach późniejszych udział ten zmniejszył się, lecz aż do wybuchu II wojny światowej był znaczny - ok. 44%. W okresie okupacji Niemcy przemianowali Drobin na Reichenfeld. Podobnie jak w wielu innych miejscach, również i drobińscy Żydzi padli ofiarą holocaustu. Po przeprowadzonych deportacjach do gett w Piotrkowie Trybunalskim, Strzegowie i Nowym Mieście koło Płońska ich los dopełnił się w Treblince i Auschwitz. Po wojnie niewielu ocalałych z holocaustu wyjechało z Polski i życie żydowskie nie odrodziło się. Nie zachowały się także ani synagoga, ani dwa cmentarze żydowskie zniszczone przez nazistów.
Po wyzwoleniu w 1945 roku powstały nowe zakłady (POM, GS "Samopomoc Chłopska", Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna), zbudowano wodociąg i nowe domy mieszkalne. W roku 1994 osada Drobin odzyskała prawa miejskie.
Zatrzymując się w Drobinie warto zobaczyć przede wszystkim XV-wieczny kościół p.w. MB Różańcowej i św. Stanisława Biskupa Męczennika. W jego prezbiterium znajduje się piękny renesansowy nagrobek rodziny Kryskich z lat 1572-1576, którego autorem jest Santi Gucci, architekt i rzeźbiarz pochodzenia włoskiego, działający w ówczesnej Polsce. Po raz pierwszy w Polsce w nagrobku tym artysta zastosował połączenie figur siedzących z leżącą, znane z dzieł Michała Anioła. Sam kościół został zbudowany w 1477 roku z inicjatywy Ninogniewa Kryskiego. W roku 1536 padł pastwą pożaru, lecz po dziesięciu latach został odbudowany staraniem Pawła Kryskiego. W okresie wojen szwedzkich w XVII wieku został kilkakrotnie splądrowany. Oprócz wspomnianych wyżej nagrobków Kryskich, warto we wnętrzu kościoła zwrócić uwagę na obraz w ołtarzu głównym przedstawiający św. Stanisława Biskupa Męczennika, autorstwa Wojciecha Gersona. W pobliżu kościoła znajduje się prostokątny rynek, przy którym mieści się kilka XIX-wiecznych domów.
