Brześć był na naszym planie podróży punktem "must see", co było dość oczywiste, jako że wjeżdżając na Białoruś przez Terespol, nie sposób tego miasta ominąć.
Ale zanim rzeczone trzy spragnione wrażeń indywidua mogły rozpocząć zapoznawanie się z dziedzictwem sąsiadów swoich, musiały przebrnąć przez cały korowód procedur granicznych. Z zainteresowaniem przechodzącym stopniowo w irytację spędziliśmy na przejściu ponad 1,5 godziny w oczekiwaniu na to, aż namaszczeni zostaniemy na godnych wjazdu. Piotr, właściciel i kierowca zielonej strzały, którą się przemieszczaliśmy, z obłędem w oczach biegał między okienkami podpisując i stemplując kolejne zezwolenia, deklaracje, formularze, kwity, etc, etc. Nie wiem i w zasadzie nie chcę już wiedzieć czemu to wszystko ma służyć, zwłaszcza, że faktyczna kontrola celna typu sprawdzanie bagaży, w ogóle nie miała miejsca.
Wymęczeni staniem na granicy, ok. 10 rano stanęliśmy przed wejściem do twierdzy brzeskiej. Brześć to jedno z miast byłego ZSRR, które otrzymało miano "города - героя" - miasta-bohatera, zasłużonego w walkach podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej jak określana jest II WŚ.
Twierdza powstała w wieku XIX, ale tak naprawdę w działaniach wojennych wykorzystana została dopiero w czasie II wojny. W I wojnie Rosjanie oddali ją bez walki. We wrześniu 1939 w twierdzy broniła się załoga polska, ale wobec znacznej przewagi Niemców, poddała się po trzech dniach. Już dwa lata później to Rosjanie znaleźli się w roli obrońców, i również oni musieli ulec wojskom hitlerowskim.
Zachowały się znaczne fragmenty budowli, zarówno mury otaczające twierdzę jak i część budynków wewnątrz. Po wojnie wybudowano monumentalne wejście do twierdzy, oraz gigantyczny pomnik wewnątrz, pod którym znajdują się tablice upamiętniające poległych.
