.jpg){kind=small}
Do Myken dojechaliśmy o drugiej po południu. Zostawiając na później skarbiec, przed którym zaparkował właśnie autokar z wycieczką, wybraliśmy najpierw zwiedzanie muzeum i cytadeli, którą inna wycieczka właśnie opuszczała.
Lwia Brama, czy też Brama Lwic skutecznie oddziela dwa światy - zewnętrzny, z muzeum, kasami i parkingiem oraz wewnętrzny - cytadelę, z odsłoniętymi murami starożytnych budowli. Chodząc wśród ruin rozmyślam o Schliemannie, który odsłaniał te zabytki i o dwuznacznej roli, jaką odgrywali archeolodzy w Grecji w XIX wieku. Największe eksponaty z Myken, szczęśliwie, znajdują się w Muzeum Archeologicznym w Atenach i w samych Mykenach.
Stąd pochodzi jedno z najbardziej znanych znalezisk ze starożytnej Grecji - Maska Agamemnona - najpewniej nie mająca nic wspólnego z samym Agamemnonem, ale tradycyjna nazwa nadana przez Schliemanna pozostała.
Z położonego na szczycie wzgórza akropolu mykeńskiego pozostały jedynie posadzki i nieliczne ślady murów. Urzeka jednak widok jaki roztacza się z tego miejsca na położone niżej ruiny i otaczające je gaje oliwne. W dole, przez mgłę widać dolinę schodzącą do morza, wyżej jednak widoczność jest znakomita - w oddali rysują się ośnieżone szczyty gór.
Dochodziła trzecia i wokół nas nie było już nikogo. Gdyby nie chęć zobaczenia skarbca, który jak się spodziewaliśmy zamkną za chwilę, moglibyśmy kontemplować sielankową atmosferę jaką tworzyły starożytne ruiny na ukwieconym wzgórzu w piękne popołudnie.
W skarbcu, po raz pierwszy przekonaliśmy się, że czas w Grecji jest pojęciem względnym. Przyjechaliśmy wyraźnie po trzeciej, portier zamykał już bramę, ale nie miał nic przeciwko wpuszczeniu nas "na pięć minut". Pięć minut później wpuścił kolejnych spóźnialskich. Monumentalny Skarbiec Mykeński, Skarbiec Atreusza czy w wersji najbardziej popularnej i najmniej poprawnej - Grób Agamemnona zwiedzamy, przynajmniej początkowo, sami. Każdy nasz krok wewnątrz budowli odbija się wielokrotnym echem od kamiennych ścian, podobnie każde wypowiedziane słowo.
