Rzymski Panteon to na pewno nie jedyna w świecie budowla, która jest „czynna” od starożytności do czasów współczesnych, ale „staż” jej użytkowania musi budzić podziw. Kształt, który podziwiamy obecnie powstał na początku drugiego wieku w wyniku decyzji cesarza Hadriana. Niewykorzystanie pogańskiej budowli najprawdopodobniej poświęconej dwunastu bogom starożytnej Grecji – stąd nazwa – jako budulca wczesnych świątyń chrześcijańskich należy zawdzięczać dwóm ludziom: bizantyjskiemu cesarzowi Fokasowi – władcy Rzymu, który w 608 roku podarował budowlę papieżowi Bonifacemu IV. Ten ostatni obwieścił, że zabranie z niej jednego bodaj kamienia będzie uznane za grzech śmiertelny. Nie oznacza to jednak, że świątynia nie posłużyła jako źródło innych cennych materiałów. W drugiej połowie VII wieku p. Ch. płyty ze złoconego brązu, pokrywające wiele elementów wnętrza przetopiono na polecenie cesarza Konstantego II na monety. W 1626 roku za namową architekta Berniniego (twórcy kolumnady na Placu Świętego Piotra) z ok. dwustu ton złoconego brązu wykonano baldachim nad konfesją Świętego Piotra w watykańskiej bazylice.
Do roku 1958 kopuła Panteonu miała największą w świecie rozpiętość 44,4 metra (więcej niż kopuła wspomnianej Bazyliki Świętego Piotra w Watykanie).
Rocznica dnia 1 listopada 608 roku – konsekracji kościoła Matki Boskiej Królowej Męczenników Santa Maria ad Martyres – zapoczątkowała obchody dnia Wszystkich Świętych.
