Drugiego dnia udaliśmy się do kościoła San Bernardino, zaprojektowanego przez Donato Bramante. Świątynia, położona na wzgórzu na peryferiach masta, jest nekropolią rodu da Montefeltro. Znajdują się w niej nagrobki zarówno Federica jak i jego syna Guidobaldo. Obok sarkofagu pierwszego z nich wisi reprodukcja obrazu Piero della Francesci ‘Pala Montefeltre’, którego oryginał znajduje się w Pinacoteca Brera w Mediolanie. Książe jest na nim (podobnie jak na portrecie tego samego malarze znajdującego się w galerii Uffizzi we Florencji) ukazany z lewego profilu. Rzuca się w oczy jego nienaturalny kształt nosa. Świadczy to o tym, że della Francesca (podobnie jak Pedro Berruguete) w niczym nie upiększali fizjonomii władcy. Federico w walce stracił bowiem część nosa i prawe oko, stąd mógł być portretowany wyłącznie z lewej strony.
Jego syn, Guidobaldo, dzielnie (i zwycięsko) walczył o miasto z Cesare Borgią, ale jak to często bywa energią, wszechstronnością zainteresowań i osobowością nie dorówywał ojcu. Po nim księstwo odziedziczył kuzyn Francesco Maria della Rovere, a w pierwszej połowie XVII w. miasto weszło w skład Państwa Kościelnego, co dla Urbino, podobnie jak dla Perugii, Gubbio czy Bolonii oznaczało po prostu koniec rozwoju, powolną stagnację, upadek kulturalny a wreszcie spadek do roli prowincjonalnego miasta powiatowego.
Mimo to Urbino miało swoje pięć minut w historii, które dobrze wykorzystało, a ślady tego okresu nic nie straciły ze swej atrakcyjności do dziś.
Jeszcze rzuciliśmy okiem spod kościoła San Bernardino na starówkę z fasadą katedry i opuściliśmy wzorcowe renesansowe miasto idealnego księcia. Warto było nadłożyć drogi, by tu przyjechać.
Jest to miejsce naprawdę godne polecenia i łatwo dostępne z Polski. Z lotniska w Forli, gdzie lądują tanie linie z Katowic i Warszawy do Urbino samochodem można dojechać w półtorej godziny, a z Rimini, gdzie jeździ wielu naszych rodaków, nawet w godzinę. I wcale nie trzeba gnać, jak inny znany mieszkaniec Urbino – motocyklista Valentino Rossi ;-).
