Coimbra to trzecie co do wielkości miasto Portugalii, liczące ok. 150.000 mieszkańców. Leży w regionie Centrum w historycznej prowincji Beira. Jest położone na wzgórzu, wśród przepięknych krajobrazów, nad rzeką Montego. Miasto jest miejscem narodzin sześciu królów i siedzibą najstarszego uniwersytetu w kraju, założonego w 1290 roku. Kiedy w 1139 roku Alfons I Zdobywca postanowił przenieść stolicę Portugalii na południe od Guimarães, jego wybór padł na Coimbrę. Dwór królewski rezydował tu do 1256 roku, zaś kortezy zbierały się w Coimbrze do końca lat 70. XIV wieku. Dlatego też, Portugalczycy widzą w Coimbrze kolebkę swej państwowości.
W czasach rzymskich istniała tu osada Aeminium, która administracyjnie podlegała większemu miastu Conimbriga. Z tego okresu zachował się kryptoportyk i fragmenty akweduktu. W latach 569-589 Conimbriga została splądrowana przez germańskich Swebów i Wizygotów i opuszczona przez mieszkańców. Aeminium przejęło wówczas funkcję siedziby diecezji. Położenie na szlaku z Bracara Augusta (dzisiejszej Bragi) do Olisipo (dzisiejszej Lizbony), nad żeglowną rzeką łączącą osadę z wybrzeżem przyczyniło się do jej rozwoju i wzrostu znaczenia. Z czasem nazwę Aeminium zastąpiono nazwą Conimbriga, przekształconą następnie na Colimbria. W czasach rządów Wizygotów za panowania króla Wittizy (ok. 687-710) utworzono hrabstwo, które przetrwało do czasów inwazji Maurów. Za czasów wizygockich miasto nosiło nazwę Eminio. W roku 714 Coimbra skapitulowała przed wojskami Musy bin Nusaira (640-716), generała omajadzkiego kalifa Al-Walida ibn Abd al-Malika (668-715). W początkach chrześcijańskiej rekonkwisty w IX wiejku Maurowie zostali wyparci z regionu, ale stopniowo odbijali utracone zamki. Ostatecznie, ziemie te zostały odzyskane w roku 1064 przez króla Kastylii i León Ferdynanda I (ok. 1015-1065). Hrabstwa Portucale i Coimbra zostały w roku 1096 oddane przez króla Kastylii i León Alfonsa VI (1040-1109) w ręce Henryka Burgandzkiego (1066-1112), który ożenił się z nieślubną córką Alfonsa, Teresą (1080-1130). Henryk rozszerzał granice swych posiadłości, walcząc z Maurami aż do swej śmierci. Syn Henryka i Teresy, Afonso Henriques (1109-1185) umacniał swą władzę i skutecznie prowadził dalszą rekonkwistę. W roku 1139 został on pierwszym królem Portugalii, zyskując później przydomek Alfonsa I Zdobywcy.
Już w średniowieczu, Coimbra była podzielona na górne miasto (Cidade Alta lub Almedina), gdzie mieszkała arystokracja i duchowieństwo oraz dolne miasto (Cidade Baixa lub Arrabalde), położone nad rzeką Mondego, zamieszkałe przez kupców, rzemieślników i biedniejszą ludność. Oprócz tego, w mieście istniały dwie dzielnice żydowskie. Miasto zostało otoczone murem obronnym, którego resztki zachowały się do dziś.
W XV i XVI wieku ,w okresie wielkich odkryć geograficznych, Coimbra była jednym z głównych artystycznych ośrodków Portugalii. Biskupi, zakony i król Manuel I (1469-1521) wspierali artystów, takich jak Diogo Pires, Marcos Pires, Juan del Castillo (João de Castilho), Diogo de Castilho, Jean de Rouen (João de Ruão) i Nicholas de Chanterenne (Nicolau Chanterene).
W czasie inwazji napoleońskiej na Portugalię w 1810 roku wojska francuskie, którymi dowodzili gen. Jean-Andoche Junot (1771-1813) i gen. André Masséna (1758-1817) zajęły Coimbrę, która jeszcze w tym samym roku została odzyskana przez oddziały portugalskiej milicji, dowodzonej przez brytyjskiego oficera Nicholasa Tranta (1769-1839). W drugiej połowie XIX wieku miasto rozbudowało się i unowocześniło swą infrastrukturę (zainstalowano telegraf, oświetlenie gazowe, doprowadzono linię kolejową itd.). Dalszy rozwój i unowocześnianie miejskiej infrastruktury miało miejsce w XX wieku.
