Podróż Portugalia 2015 - w okolicach Lizbony - Pałac w Queluz



Położony zaledwie kilkanaście kilometrów na zachód od Lizbony Pałac Królewski w Queluz (Palácio Nacional de Queluz) to XVIII-wieczna budowla, będąca wzorcowym przykładem rokokowej architektury w Portugalii. Była to jedna z ostatnich europejskich rezydencji wzniesionych w tym stylu. Pałac powstał w XVIII wieku, jako letnia siedziba króla Piotra III de Bragança (1717-1786) i jego późniejszej żony Marii I (1734-1816). Fundusze na budowę pochodziły z odkrytego przez Portugalczyków brazylijskiego złota. Rezydencję zaprojektował znany ówczesny architekt Mateus Vicente de Oliveira (1706-1786), a do barokowo-rokokowej budowli w latach 1758-1760 dodano od strony ogrodu dwa skrzydła boczne, które zaprojektował francuski architekt Jean-Baptiste Robillion (1704-1782). 

Miejsce wybrane na tę letnią rezydencję leżało w zacisznej dolince, należącej pierwotnie do markizów Castelo Rodrigo. Gdy w roku 1640 wypędzono rządzących Portugalią Hiszpanów, majątek został skonfiskowany, a markiz Rodrigo został oskarżony o współpracę z hiszpańskimi okupantami. Jego posiadłość i domek myśliwski przeszły na własność króla Jana IV (1604-1656). 

Prace nad budową obecnego pałacu rozpoczęły się pod kierunkiem Mateusa Vicente de Oliveiry w 1747 roku i posuwały się szybko do roku 1755, gdy przerwane zostały w wyniku wielkiego trzęsienia ziemi, które zniszczyło Lizbonę, po którym robotnicy byli pilnie potrzebni do odbudowy stolicy. Trzęsienie ziemi przyczyniło się także do wdrażania nowych stylów i koncepcji architektonicznych przy okazji odbudowy zniszczeń. Gdy prace w Queluz wznowiono w 1758 roku, projekt uwzględniał już nowe prądy, a także obawy przez ewentualnym kolejnym trzęsieniem ziemi. Zastosowano formę niskich budynków o bardziej stabilnej strukturze, dlatego też widziany z daleka pałac przypomina bardziej ciąg amfilad połączonych wyższymi pawilonami, niż jedną konstrukcję. Wspomniany wyżej Mateus Vicente de Oliveira był bezpośrednio odpowiedzialny za budowę fasad i głównego korpusu pałacu, podczas gdy budowę niektórych pawilonów, urządzenie wnętrz i ogrodów pałacowych powierzono jego byłemu nauczycielowi, Francuzowi Jeanowi-Baptyście Robillionowi. Wspierali go Jean-Baptiste Pillement (1728-1808) i inni artyści francuscy i portugalscy. Prace nad wykończeniem wnętrz zostały ukończone jeszcze przed śmiercią króla Piotra III w 1786 roku. 

Po śmierci męża, a dwa lata później śmierci starszego syna José (1761-1788), stan psychiczny królowej Marii I znacznie się pogorszył. Od 1794 roku zamieszkała ona ze swym dworem na stałe w Queluz, a sprawami państwowymi zajmował się mianowany regentem jej młodszy syn, późniejszy król Jan VI (1767-1826). Po francuskiej inwazji w roku 1807 zabrał on matkę do Brazylii. 

Po roku 1826 zainteresowanie monarchów portugalskich tą rezydencją osłabło, a w roku 1908 pałac stał się własnością państwa. Po pożarze z 1934 roku, w którym mocno ucierpiały wnętrza pałacu, został on gruntownie odrestaurowany. 

Mimo że pałac jest o wiele mniejszy, często bywa on określany mianem „portugalskiego Wersalu”. Jedno z jego skrzydeł, tzw. Pawilon Królowej Marii, zbudowany w latach 1785-1792 przez architekta Manuela Caetano de Sousę (1738-1802), jest obecnie wykorzystywane jako rezydencja dla zagranicznych głów państw odwiedzających Portugalię.

  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz
  • Queluz