Nasza podróż do Tajlandii to była tzw. „szybka piłka”, ponieważ tym razem żona prawie do końca stycznia nie wiedziała kiedy tak naprawdę będzie mogła wziąć urlop. I tak 30-go stycznia po krótkich poszukiwaniach ostatnich miejsc w kilku interesujących nas kierunkach dostaliśmy się na listę rezerwową w biurze podróży na urlop w Tajlandii. Bardzo szybko, bo już następnego dnia wyjaśniło się, że 2 miejsca dla nas są wolne i już byliśmy pewni, że od 05-20 lutego 2012 roku będziemy uczestnikami zorganizowanej przez biuro podróży objazdówki po północnej Tajlandii. Szybkie przygotowania i już 05-go lutego lecimy do Stambułu Turkish Airlines A321. W Stambule po przerwie przesiadka na A340 i lecimy do Bangkoku. Powrót B777 i A321. Na miejscu byliśmy już po południu, transfer do hotelu, krótka odprawa organizacyjna i po kolacji wyruszyliśmy na wieczorny spacer po Chinatown. Następnego dnia po śniadanku rozpoczynamy maraton zwiedzania, aby zakończyć go wypoczynkiem w Patayi. W kilku punktach opiszę ważniejsze, odwiedzane przez nas miejsca.
Wat Traimit – Świątynia Złotego Buddy Świątynia Złotego Buddy leży na terenie Chinatown w Bangkoku. W niej znajduje się największy na świecie posąg Buddy, wykonany ze szczerego złota. Figura waży 5,5 tony i ma ponad 3 m wysokości. To wspaniałe dzieło sztuki może poszczycić się niezwykle bogatą historią, którą poznamy z broszurek, wręczanych zwiedzającym tuż przy wejściu. Posąg, z którego słynie Wat Traimit, powstał w XIII w. i jest wspaniałym przykładem stylu Sukhothai. Styl ten wyodrębnił się w sztuce wówczas, gdy miasto Sukhothai było stolicą Tajlandii (lata 1400-1550). Statua wykonana z czystego złota jest wartościowym zabytkiem Tajlandii i skarbem wszystkich buddystów. Figura Złotego Buddy zachowała się niemal w idealnym stanie, być może dlatego, że przez pewien okres czasu była przykryty wapienno-cementową zaprawą, kryjącą świetność posągu przed miejscowymi złodziejami i agresorami z zewnątrz. Nikt nie wiedział, co kryje się pod warstwą szarej zaprawy i jaką rzeczywistą wartość przedstawia ów posąg. W 1955 r. pojawił się pomysł przeniesienia statuy do świątyni Wat Traimit. Podczas przygotowań do przesunięcia ciężkiego posągu, cementowa powłoka pękła i ukazała jego prawdziwy wygląd. Ponieważ statua była zbyt duża, by zmieścić się w świątyni, tymczasowo ustawiono ją z przodu budynku, a następnie dobudowano specjalne, bogato zdobione pomieszczenie. Fragmenty cementowej powłoki rzeźby zawieszono w przedniej części świątyni na pamiątkę. Pomimo wielkiej wartości, jaką przedstawia posąg, stoi on w pomieszczeniu z oknami bez krat i nie pilnują go żadni strażnicy. Być może wynika to z faktu, że rzeźba jest duża i ciężka, ale można tłumaczyć to także specyficzną mentalnością Tajów i ich stosunkiem do wiary i jej symboli.
Wat Pho – Świątynia Leżącego Buddy Wat Pho znajduje się na terenie Starego Miasta Królewskiego (Rattanakosin), nieco na południe od Wielkiego Pałacu Królewskiego. Od „Świątyni Jutrzenki” (Wat Arun) oddziela go rzeka Menam. Przez teren, na którym znajduje się kompleks świątynny, przebiega droga – Soi Chetuphon, dzieląc go na dwie części: północną i południową. Północna część to rejon najczęściej odwiedzany przez turystów, ponieważ właśnie tu znajduje się główna świątynia (bot) oraz kaplica z posągiem. Odpoczywającego Buddy, a także przepiękne ogrody i znana na całym świecie tajska szkoła masażu. Część południowa to przede wszystkim miejsce, gdzie mieści się zakon buddyjski i szkoła. Podczas spaceru w tej części, można natknąć się na mnicha, z którym być może uda nam się nawiązać rozmowę. Mnisi są zwykle bardzo mili i skorzy do opowiedzenia jakichś ciekawych historii związanych ze szkołą, zakonem czy świątynią. Wat Pho słynie przede wszystkim z potężnego posągu Odpoczywającego Buddy (kaplica na zachodnim dziedzińcu). Pozłacana figura, mierząca 15 m wysokości i 46 metrów długości, ukazuje Wielkiego Mistrza w momencie osiągania nirwany. Cały posąg wykonano z wielką dbałością o szczegóły. Warto przede wszystkim zwrócić uwagę na stopy Oświeconego, na których przepięknie wygrawerowano starożytne symbole i inkrustowano je macicą perłową.
Pałac Królewski położony jest w zakolu rzeki Menam (Chao Phraya), w samym sercu Rattanakosin – Starego Miasta Królewskiego. Na terenie zespołu pałacowego wyróżnić można dwie zasadnicze części: świecką – w której znajdują się liczne pomieszczenia mieszkalne króla i jego rodziny, a także sale recepcyjne, w których przyjmował dygnitarzy i udzielał publicznych wystąpień oraz religijną – na którą składa się kompleks świątynny Wat Phra Kaeo. Zarówno Wielki Pałac jak i Wat Phra Kaeo, zostały zbudowane w 1782 r. przez Króla Ramę I – pierwszego monarchę Dynastii Chakri. Wielki Pałac zajmuje obszar 218 tys. m² i jest otoczony przez biały mur, którego długość szacuje się na 1,900 m. Wielki Pałac był oficjalną rezydencją królów w latach 1782-1946, a Chulalongkorn (Rama V) był ostatnim monarchą, który go zamieszkiwał. Wat Phra Kaeo mieści się po prawej stronie Wielkiego Pałacu. Budowa świątyni rozpoczęła się za panowania Ramy I, a dokładnie – w momencie przeniesienia stolicy z Thonburi do Bangkoku w 1782 r. W odróżnieniu od innych buddyjskich świątyń, nie mieszkają tutaj mnisi. Dla buddystów ta otoczona podwójnym murem świątynia jest pewnego rodzaju symbolem, a także ważnym miejscem pielgrzymek i duchowego wyciszenia. Głównym miejscem całego kompleksu jest bot – ogromna sala, której sześcioro drzwi chronionych jest przez pary lwów. Jest to najważniejsze miejsce modlitewne w każdej z buddyjskich świątyń, stanowiące swoiste serce kompleksu. Tu właśnie znajduje się najsłynniejszy posążek siedzącego Buddy, umieszczony w gablocie, na szczycie wysokiego ołtarza kształtem przypominającego piramidę. Mimo małej wysokości (75 cm) jest on jednym z najważniejszych przedstawień Oświeconego w całej Tajlandii. Szmaragdowozielony Budda, ubrany w szatę adekwatną do panującej pory roku, zasiadający na przepięknym tronie pośród wspaniałych fresków i złoceń – Wat Phra Kaeo jest zdecydowanie najważniejszą ze świątyń wyznawców buddyzmu i pierwszą od której warto zacząć poznawanie Tajlandii.
