Żnin był pierwszym przystankiem na drodze z Lubawy do Biskupina, odległego stąd o zaledwie kilka kilometrów.
Do rozwoju osadnictwa w mieście przyczyniło się doskonałe położenie geograficzne (na tzw. "Szlaku Bursztynowym") i warunki topograficzne o cechach obronnych. Średniowieczny gród, położony wśród mokradeł brzegu Dużego Jeziora Żnińskiego, pełnił głównie funkcje militarne. Kontrolował on przeprawę przez rzekę Gąsawkę, a jednocześnie blokował najeźdźcom drogę w głąb państwa. W I połowie XII wieku Żnin był już własnością Kościoła. W roku 1263 miasto zostało lokowane na prawie magdeburskim. Po najeździe krzyżackim w roku 1331 otoczono je murami obronnymi. Rozwój miasta, choć przerywany wojnami, pożarami i licznymi zarazami, trwał do początku XVII wieku. Od XV wieku Żnin słynął wyśmienitego piwa i najsmaczniejszego chleba pszennego w całej Wielkopolsce. Niestety, od początku XVII wieku datuje się upadek miasta. Przyczyniła się do tego wielka zaraza z 1628 roku, zniszczenia doznane w czasie "potopu szwedzkiego" a także liczne pożary w końcu stulecia. Po I rozbiorze Polski Żnin znalazł się w granicach Prus. Mieszkańcy miasta masowo wzięli udział w insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku. W czasach napoleońskich miasto wchodziło w skład Księstwa Warszawskiego. W I połowie XIX wieku Żnin ponownie wszedł na ścieżkę dynamicznego rozwoju. Brukowano drogi, stawiano budynki, rozwijał się handel i rzemiosło. W czasie Wiosny Ludów w roku 1848 władzę w Żninie na krótko ponownie przejęli Polacy. W 1887 roku Żnin został stolicą powiatu. Zbudowano kolej wąskotorową i wiele zakładów przemysłowych, znacznie wzrosła także liczba mieszkańców. W styczniu 1919 roku wielu mieszkańców Żnina przyłączyło się do Powstania Wielkopolskiego, a miasto zostało zajęte przez wojska polskie. W dwudziestoleciu międzywojennym nastąpił dalszy rozwój miasta, wybudowano wówczas elektrownię i nowe zakłady przemysłowe. W czasie II wojny światowej miasto nie uległo większym zniszczeniom. Po wojnie nadal rozbudowywało się, a liczba jego mieszkańców przekroczyła 10.000.
W mieście zachowało sie sporo zabytkowych kamieniczek, gotycka wieża ratuszowa z XIV wieku, gotycki kościół św. Floriana, wczesnogotycki (przebudowany) kościół św. Marcina, klasycystyczny dworek z XVIII wieku (tzw. sufragania), elementy wału będące pozostałością wczesnośredniowiecznego grodu oraz fragmenty fundamentów murów obronnych, neogotycki kościół NMP oraz budynek magistratu z początku XX wieku.
Ponieważ w Żninie byliśmy przejazdem, zafundowaliśmy sobie jedynie spacer po starej części miasta i wstąpiliśmy do kościoła św. Floriana.
Nie mogę nie wspomnieć, że miejscowe piwo nosi moje imię ("Leszek"), aczkolwiek "patronem" tej nazwy jest raczej piastowski książę Leszek Biały, zamordowany w 1227 roku w pobliskim Marcinkowie koło Gąsawy.
