Tomar jest miastem liczącym ok. 20.000 mieszkańców, położonym w dystrykcie Santarém w Regionie Centralnym.
W starożytności istniało tu rzymskie miasto Sellium. W VIIII wieku ziemie znalazły się we władaniu Maurów, zaś po rekonkwiście w 1159 roku zostały przekazane jako lenno Zakonowi Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona (Fratres Militiae Templi, Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis), bardziej znanych jako templariusze. Czwarty wielki mistrz krajowy Gualdim Pais (1118-1195) zlecił budowę zamku i warownego klasztoru, który stał się siedzibą Zakonu w Portugalii. Właśnie z tego wspaniałego klasztoru - Convento de Cristo - słynie dziś Tomar.
Miejscowe legendy mówią, że przy wyborze lokalizacji zamku Gualdim Pais kierował się także geomancją. Potwierdzeniem tego magicznego aspektu może być to, że miejsce, na którym go zbudowano było częścią łańcucha siedmiu wzgórz (lugar dos sete montes). Miało to odniesienie do siedmiu wzgórz Jerozolimy, Rzymu, czy siedmiu kolumn Konstantynopola. Z zamku i klasztoru w Tomarze templariusze rządzili rozległym obszarem środkowej Portugalii, którego bronili przed atakami Maurów. W roku 1314, pod naciskiem papieża Klemensa V (1264-1314), który zlikwidował zakon templariuszy, król Dionizy I (1261-1325) przekazał ich dobra, posiadłości i członków utworzonemu przez siebie Zakonowi Chrystusa. Zakon ten w roku 1319 przeniósł się do Castro Marim, ale w roku 1356 powrócił do Tomaru. Gdy jego wielkim mistrzem został portugalski infant i książę Viseu Henryk Żeglarz (1394-1460), wykorzystał on zasoby i wiedzę Zakonu do pomyślnej realizacji swych przedsięwzięć w Afryce i na Atlantyku. Krzyż Zakonu Chrystusa malowano na żaglach karaweli przemierzających morza, a katolickie misje na odkrytych lądach podlegały władzy zakonników z Tomaru do 1514 roku. Wzbogacony na swych wyprawach Henryk Żeglarz był pierwszym wielkim mistrzem, który od czasu budowy Convento de Cristo ulepszył i rozbudował klasztor. Nakazał on także zbudowanie tam, regulujących rzekę Nabão i osuszenie okolicznych bagien. Pozwoliło to przyciągnąć do miasta większą liczbę osadników. Henryk nakazał wytyczenie i budowę nowych ulic w racjonalny, geometryczny sposób, co jest widoczne do dziś. Za panowania Manuela I (1469-1521) i jego następcy Jana III (1502-1557) klasztor uzyskał swój ostateczny kształt. Świadectwem tego są budowle i detale w stylu renesansu manuelińskiego.
Tuż po roku 1492 duża ilość wygnanych z Hiszpanii żydowskich rzemieślników i kupców osiedliła się w Tomarze. Przyczynili się oni do rozwoju miasta, a ich doświadczenie, umiejętności i wiedza były ważnym czynnikiem w tworzeniu nowych szlaków w handlu z Afryką. Zbudowana przez nich synagoga stoi do dziś. Do prześladowań Żydów i zmuszania ich do przyjęcia chrześcijaństwa doszło w połowie następnego stulecia pod naciskiem inkwizycji i lokalnego duchowieństwa.
W roku 1581 Tomar był siedzibą portugalskich kortezów (feudalnego zgromadzenia szlachty), które obwołały hiszpańskiego monarchę Filipa II (1527-1598) królem Portugalii (jako Filipa I), a w wieku XVIII był jednym z pierwszych regionów kraju, w których pojawiły się zakłady przemysłowe. Za panowania Marii I (1734-1816) i przy jej poparciu powstała tu fabryka tekstylna, którą założył francuski przedsiębiorca Jakub Ratton (1736-1820). Później powstały papiernie, odlewnie, zakłady szklarskie, jedwabnicze i mydlarskie.
W czasie inwazji napoleońskiej Tomar był okupowany przez wojska francuskie, przeciw którym doszło do buntu. Miasto zostało potem wyzwolone przez angielsko-portugalskie oddziały Arthura Wessleya (1769-1852) 1. księcia Wellington.
W roku 1834 wszystkie zakony religijne, włącznie z Zakonem Chrystusa zostały rozwiązane i klasztor został opuszczony.
