2010-11-04
Ribera de Mar, dzielnica Barcelony, gdzie budowano teraz kościół Santa María de la Mar, w czasach karolińskich znajdowała się poza granicami miasta, szczelnie otoczonego murami obronnymi wzniesionymi przez Rzymian. Z początku zamieszkiwali ją jedynie rybacy, tragarze portowi i prości ludzie trudniący się najpospolitszymi zajęciami. Już wtedy stał tam maleńki kościółek pod wezwaniem Matki Boskiej od Pisaków- Santa María de las Arenas- zbudowany w miejscu, gdzie w 303 roku poniosła męczeńską śmierć święta Eulalia. Jednak nanoszone przez morze osady, te same, które niszczyły kolejne porty, oddzieliły kościół od piaszczystego wybrzeża i zdecydowały o zmianie nazwy świątyni. Patronkę kościółka przemianowano na Matkę Boską od Morza- Santa María de la Mar- bo choć świątynia leżała teraz znacznie dalej od wybrzeża, nadal odwiedzali ją ludzie morza. Gdy czas oczyścił z piasku okolice skromnego kościółka i stworzył nowa klasę społeczną- mieszczaństwo- Barcelona poczęła wylewać się poza swe nazbyt teraz ciasne granice wyznaczone jeszcze przez Rzymian. Zaczęto szukać nowych gruntów za murami miasta. Spośród trzech możliwych kierunków mieszczanie wybrali przedmieścia przylegające do wschodniego odcinaka murów, łączące wybrzeże z centrum miasta. Tam właśnie, na ulicy Mar, osiedlili się srebrnicy, a tuż obok bankierzy, rzeźnicy, piekarze, winiarze i serowarzy, kapelusznicy, płatnerze oraz inni rzemieślnicy, którzy nadali nazwy ulicom. Ponadto powstało tam miasteczko kupieckie, gdzie zatrzymywali się kupcy zagraniczni, a na tyłach kościoła Santa María zbudowano plac Born, na którym odbywały się turnieje rycerskie.
„Katedra w Barcelonie”Ildefonso Falcones
