Otrzymane komentarze dla użytkownika snickers1958, strona 369

Dziedziniec katedry - Frombork

Mury obronne wokół katedry - Frombork

Mury obronne wokół katedry - Frombork

Mury obronne wokół katedry - Frombork

Wieża Dzwonnicza zwana Wieżą Radziejowską - Frombork

Jest to jedna z największych budowli sakralnych Europy środkowej - ma 90 m. długości oraz 16,5 m. szerokości.

Powstała w latach 1329-1388 z inicjatywy biskupów warmińskich. Autorem ostatecznego kształtu budowli był Liphardus de Daddeln, który zakończył prace nad wspaniałą fasadą zachodnią świątyni w ostatnich latach budowy.

W wiekach późniejszych katedrę wykończono, dodając kaplice, zespół szesnastu ołtarzy bocznych oraz inne elementy wystroju wnętrza.

Szczególnie bogato prezentuje się barokowe wyposażenie świątyni – marmurowy ołtarz główny Franciszka Placidiego, późnobarokowe stalle w prezbiterium oraz prospekt organowy z lat 1683-1684.

Z zewnątrz jednak, nie licząc barokowej dobudowy - kaplicy biskupa Szembeka, budowla zachowała pierwotną gotycką formę. Szczególnie wartościowe są bardzo dobrze zachowane gotyckie detale, m.in. portal ozdobiony figurami postaci biblijnych, lwów i bazyliszków.

Katedra nigdy nie była zburzona, jako jedyna na terytorium Prus bez uszczerbku przetrwała okres Reformacji. Przez stulecia była nazywana „jedyną polską katedrą nad morzem”.

W jej wnętrzu pochowano słynnego astronoma Mikołaja Kopernika.

Jest to jedna z największych budowli sakralnych Europy środkowej - ma 90 m. długości oraz 16,5 m. szerokości.

Powstała w latach 1329-1388 z inicjatywy biskupów warmińskich. Autorem ostatecznego kształtu budowli był Liphardus de Daddeln, który zakończył prace nad wspaniałą fasadą zachodnią świątyni w ostatnich latach budowy.

W wiekach późniejszych katedrę wykończono, dodając kaplice, zespół szesnastu ołtarzy bocznych oraz inne elementy wystroju wnętrza.

Szczególnie bogato prezentuje się barokowe wyposażenie świątyni – marmurowy ołtarz główny Franciszka Placidiego, późnobarokowe stalle w prezbiterium oraz prospekt organowy z lat 1683-1684.

Z zewnątrz jednak, nie licząc barokowej dobudowy - kaplicy biskupa Szembeka, budowla zachowała pierwotną gotycką formę. Szczególnie wartościowe są bardzo dobrze zachowane gotyckie detale, m.in. portal ozdobiony figurami postaci biblijnych, lwów i bazyliszków.

Katedra nigdy nie była zburzona, jako jedyna na terytorium Prus bez uszczerbku przetrwała okres Reformacji. Przez stulecia była nazywana „jedyną polską katedrą nad morzem”.

W jej wnętrzu pochowano słynnego astronoma Mikołaja Kopernika.

Jest to jedna z największych budowli sakralnych Europy środkowej - ma 90 m. długości oraz 16,5 m. szerokości.

Powstała w latach 1329-1388 z inicjatywy biskupów warmińskich. Autorem ostatecznego kształtu budowli był Liphardus de Daddeln, który zakończył prace nad wspaniałą fasadą zachodnią świątyni w ostatnich latach budowy.

W wiekach późniejszych katedrę wykończono, dodając kaplice, zespół szesnastu ołtarzy bocznych oraz inne elementy wystroju wnętrza.

Szczególnie bogato prezentuje się barokowe wyposażenie świątyni – marmurowy ołtarz główny Franciszka Placidiego, późnobarokowe stalle w prezbiterium oraz prospekt organowy z lat 1683-1684.

Z zewnątrz jednak, nie licząc barokowej dobudowy - kaplicy biskupa Szembeka, budowla zachowała pierwotną gotycką formę. Szczególnie wartościowe są bardzo dobrze zachowane gotyckie detale, m.in. portal ozdobiony figurami postaci biblijnych, lwów i bazyliszków.

Katedra nigdy nie była zburzona, jako jedyna na terytorium Prus bez uszczerbku przetrwała okres Reformacji. Przez stulecia była nazywana „jedyną polską katedrą nad morzem”.

W jej wnętrzu pochowano słynnego astronoma Mikołaja Kopernika.

Jest to jedna z największych budowli sakralnych Europy środkowej - ma 90 m. długości oraz 16,5 m. szerokości.

Powstała w latach 1329-1388 z inicjatywy biskupów warmińskich. Autorem ostatecznego kształtu budowli był Liphardus de Daddeln, który zakończył prace nad wspaniałą fasadą zachodnią świątyni w ostatnich latach budowy.

W wiekach późniejszych katedrę wykończono, dodając kaplice, zespół szesnastu ołtarzy bocznych oraz inne elementy wystroju wnętrza.

Szczególnie bogato prezentuje się barokowe wyposażenie świątyni – marmurowy ołtarz główny Franciszka Placidiego, późnobarokowe stalle w prezbiterium oraz prospekt organowy z lat 1683-1684.

Z zewnątrz jednak, nie licząc barokowej dobudowy - kaplicy biskupa Szembeka, budowla zachowała pierwotną gotycką formę. Szczególnie wartościowe są bardzo dobrze zachowane gotyckie detale, m.in. portal ozdobiony figurami postaci biblijnych, lwów i bazyliszków.

Katedra nigdy nie była zburzona, jako jedyna na terytorium Prus bez uszczerbku przetrwała okres Reformacji. Przez stulecia była nazywana „jedyną polską katedrą nad morzem”.

W jej wnętrzu pochowano słynnego astronoma Mikołaja Kopernika.

Wodociągowa wieża ciśnień.

Tzw. Wieża Wodna, w której w 1571 r. zainstalowano bardzo nowoczesne jak na ówczesne czasy urządzenie czerpakowe wykonane przez wrocławskiego rurmistrza Walentego Hendla na zlecenie kapituły (zachował się dokument umowy podpisanej przez kapitułę z rurmistrzem na budowę wodociągu). Wykorzystując wyłącznie energię wody, za pomocą koła czerpakowego, woda wynoszona była i wylewana do zbiornika umieszczonego na szczycie wieży. Stąd rurami wydrążonymi z pni sosnowych spływała do Katedry i do domów kanoników na Wzgórzu Katedralnym. Fromborski wodociąg był drugim takim urządzeniem w Europie. Działał bez zarzutu przez około 60 lat. Przechodząc kolejne remonty urządzenie działało do 1778 r.

Obecnie wieża służy jako wieża widokowa.