-
-
- Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Świątynia zwraca uwagę swoją monumentalną i potężną bryłą górującą nad północną częścią Starego Miasta. Zbudowana została przez Franciszkanów, którzy przybyli do Torunia w 1239 roku. Ich klasztor był pierwszym i najważniejszym klasztorem w całym państwie krzyżackim - siedzibą kustodii pruskiej. Zbudowany w sąsiedztwie klasztoru kościół jest jedną z trzech zachowanych gotyckich świątyń w zespole staromiejskim Torunia. W latach 1557-1724 był w rękach protestantów, w latach 1724-1821 - bernardynów, od 1830 roku jest kościołem parafialnym. Powszechnie zwany jest kościołem Marii Panny, niekiedy Mariackim. W średniowieczu być może nosił wezwanie Narodzenia NMP (co jest kwestionowane), w okresie bernardyńskim - Zwiastowania NMP. Jest to murowana z cegły, trójnawowa, asymetryczna hala bez wieży. Prezbiterium jest wydłużone, prostokątne, jego wschodnia elewacja jest zwieńczona trzema ośmiobocznymi wieżyczkami, z których środkowa jest wyższa od pozostałych. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniają ażurowe szczyciki złożone ze sterczyn i wimperg. Korpus jest prostokątny, o zwartej bryle, przykryty jednym dwuspadowym dachem. Okna we wszystkich elewacjach są wąskie i smukłe, Kościół pofranciszkański w Toruniu ma duże znaczenie dla rozwoju architektury gotyckiej Pomorza. Był pierwszą tak wysoką halą na tym terenie, a motyw skarp wciągniętych do wnętrza zostanie dalej twórczo rozwinięty w architekturze Gdańska.
-
