-
-
- Szpital Dziecięcy Bersohnów i Baumanów był żydowską placówką medyczną funkcjonującą w latach 1878-1942 w Warszawie na Woli, na terenie położonym pomiędzy dwoma równoległymi ulicami: Sienną i Śliską. Został ufundowany przez Majera (1787-1873) i Chaję (1796-1855) Bersohnów oraz ich zięcia i córkę Salomona i Paulinę (1816-1912) Baumanów. Kompleks szpitalny został zaprojektowany przez Artura Goebla (1835-1913). W 1923 roku, z uwagi na trudną sytuację finansową, placówka została zamknięta. Po licznych interwencjach naczelnej lekarki Anny Braude-Hellerowej (1888-1943), zabudowania szpitalne przejęło Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Rozbudowę kompleksu szpitalnego sfinansowała warszawska gmina żydowska oraz Joint. Podczas II wojny światowej budynki szpitalne nie uległy zniszczeniu. W 1940 roku znalazły się w granicach getta. W wyniku zmniejszenia obszaru getta w sierpniu 1942 roku szpital wraz z pacjentami przeniesiono do budynku na rogu ulic Leszno i Żelaznej. Trzy dni później szpital zlikwidowano, a personel i chorych wywieziono do obozu zagłady w Treblince. W opuszczonych zabudowaniach ulokowano Klinikę Dziecięcą, która działała do czasu Powstania Warszawskiego. Od sierpnia do października 1944 roku szpital był jedyną profesjonalną placówką medyczną w centrum Warszawy. Po zakończeniu wojny, w latach 1946-1952, w zabudowaniach szpitalnych mieściła się siedziba Centralnego Komitetu Żydów Polskich. Następnie z powrotem dostosowano je do potrzeb medycznych. W latach 1988-1993 całość zabudowań poddano przebudowie i modernizacji. Obecnie znajduje się w nich Wojewódzki Zakaźny Szpital Dziecięcy im. Dzieci Warszawy. Na zdjęciu - widok szpitala od strony ulicy Śliskiej.
-
