-
-
- Aleje Jerozolimskie przy skrzyżowaniu z Kruczą. Aleje Jerozolimskie to jedna z głównych i najdłuższych ulic Warszawy, ciągnąca się od mostu Poniatowskiego do południowo-zachodnich granic miasta. Pierwotnie nazwa ulicy brzmiała aleja Jerozolimska. Pochodzi ona od istniejącego w XVIII wieku na zachód od obecnego pl. Zawiszy osiedla żydowskiego Nowa Jerozolima, założonego na terenie jurydyki Bożydar-Kałęczyn należącej do księcia Augusta Kazimierza Sułkowskiego (1729-1786). Wzdłuż obecnej ulicy biegła droga z Warszawy do tego osiedla. Choć zlikwidowano je szybko, a Żydzi przeprowadzili się do miasta, nazwa pozostała. Ulicę wytyczono ostatecznie w latach 1823-1824. Przy skrzyżowaniu z Marszałkowską wybudowano w 1845 roku Dworzec Wiedeński według projektu Henryka Marconiego (1792-1863). Ulica stała się później bardzo okazała, szczególnie ze względu na wiele dzieł secesyjnej i modernistycznej architektury. W latach 1904–1913 wybudowano wiadukt prowadzący do Mostu im. ks. Józefa Poniatowskiego. Nieco później, bo w latach 1921-1932 wybudowano pod powierzchnią ulicy tunel kolei średnicowej. Podczas okupacji niemieckiej Aleje nosiły nazwę "Reichstraße". W czasie drugiej wojny światowej większość zabudowy została zniszczona, natomiast po wojnie postanowiono odbudować Warszawę nie odwołując się do przedwojennego charakteru. Widoczny na zdjęciu odcinek między Nowym Światem a Marszałkowską zabudowany jest głównie w stylu socrealistycznym.Widok w kierunku wschodnim. Po lewej stronie widoczny jest dawny Centralny Dom Towarowy (CDT) - sześciokondygnacyjny dom handlowy. Powstał w latach 1948-1952 wg projektu Zbigniewa Ihnatowicza (1906-1995) oraz Jerzego Romańskiego (1909-1968). Był to gmach późnomodernistyczny, który powstał w Warszawie doby socrealizmu. Przez to jego projekt był w tamtych czasach potępiany. Dom handlowy w momencie powstania był bardzo nowoczesny i funkcjonalny, posiadał też drugie w stolicy schody ruchome. Na dachu natomiast znalazła się restauracja na 400 osób, a na antresoli kawiarnia na 200 osób. We wrześniu 1975 roku w CDT wybuchł pożar, który znacznie zniszczył obiekt. Podczas rewitalizacji trwającej do 1977 roku zmieniono wiele z pierwotnego charakteru budynku. W latach 80. XX wieku dom, zwany już wówczas "Smyk", stał się częścią domów towarowych Centrum. W 2000 roku DH "Smyk" został wydzielony ze spółki Domy Towarowe Centrum i powołano "Smyk sp. z o.o.", która utworzyła markę sklepów z artykułami dla dzieci.
-
