-
-
- Greckokatolicka cerkiew p.w. Zaśnięcia Najświętszej Bogurodzicy i św. Jozafata biskupa i męczennika oraz monaster ojców bazylianów przy ulicy Miodowej. Bazylianie przybyli do Warszawy w 1721 roku z Monasteru p.w. Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w Supraślu, ówcześnie unickiego. Początkowo zamieszkiwali przy ulicy Podwale. Protektorem zakonu był król August III Sas (1696-1763), który około 1760 roku nadał bazylianom działkę przy ul. Miodowej. Budynek, w którym zamieszkali, został wzniesiony w latach 1782-1784 z fundacji unickiego metropolity kijowsko-wileńskiego Jasona Junoszy Smogorzewskiego (1715-1788). Projekt obiektu wykonał architekt Dominik Merlini (1730-1797). Poświecenie cerkwi odbyło się 25 sierpnia 1784 roku. Pod zaborem rosyjskim klasztor został zlikwidowany w 1872 roku, zaś cerkiew zamieniona w świątynię prawosławną w jurysdykcji patriarchy Moskwy. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, monaster w 1929 roku został zwrócony jego pierwszym właścicielom. Cerkiew uległa całkowitemu zniszczeniu podczas powstania warszawskiego. Została odbudowana w latach 1946-1949 wg projektu J. Grudzińskiego. Za czasów komunizmu warszawski klasztor był jednym legalnie funkcjonującym klasztorem bazylianów na terenach kontrolowanych przez Związek Radziecki. Cerkiew jest konkatedrą archieparchii przemysko-warszawskiej. Jest też jedyną cerkwią greckokatolicką w Warszawie. Cerkiew i monaster są częścią ciągłej zabudowy ulicy Miodowej i w związku z tym nie mogły w swoim wyglądzie zewnętrznym przybrać form charakterystycznych dla wschodniej architektury sakralnej. Dominik Merlini zaprojektował zamiast tego budynek w stylu klasycystycznym. Fasada jest rozczłonkowana czterema jońskimi pilastrami, zwieńczonymi tympanonem z wyrzeźbionym poniżej motywem Oka Opatrzności. W najwyższym punkcie tympanonu znajduje się krzyż.
-
