• Warszawa
  • Kościół p.w. św. Anny, przez kilka wieków bernardyński, a obecnie akademicki, stanowi znaczący i charakterystyczny akcent w malowniczej panoramie Warszawy. Jest jedną z najstarszych świątyń warszawskich i jedną z nielicznych, w tak znacznym procencie autentyczną. Więcej informacji o jego historii zamieściłem w opisach poprzednich zdjęć tej świątyni, zamieszczonych w poprzednim punkcie podróży. Za autora nowego wystroju architektoniczno - dekoracyjnego wnętrza kościoła i projektu jego fasady uważany jest Tylman z Gameren (1632-1706), architekt cieszący się wówczas znacznym wzięciem. Fasada ta powstać mogła w latach 1740-1750 i zapewne była dziełem Jakuba Fontany (1710-1773). Nie zadawalała ona jednak bernardynów, którzy ciągle myśleli o jej monumentalnej rozbudowie. W 1786 roku Stanisław Kostka Potocki (1755-1821), znany esteta, mecenas sztuki, sam architekt amator, zaofiarował swą pomoc w kończeniu fasady, lecz według innego projektu, odpowiadającego już nowym czasom. Nowy więc projekt, pod kierunkiem Potockiego wykonał architekt z nim związany, Chrystian Piotr Aigner (1756-1841). W 1788 roku kościół bernardyński otrzymał nową fasadę w stylu włoskim. W zamierzeniu autorów nawiązywać miała ona do dzieł słynnego XVI-wiecznego włoskiego architekta Andrei Palladia (1508-1580), a w szczególności do jego weneckich kościołów S.Giorgio Maggiore i Il Redentore. Aigner z wielkim wyczuciem stylu potrafił nałożyć formy nowej dekoracji na strukturę kształtów barokowych. Dominującym motywem nowej fasady jest czterokolumnowy portyk koryncki wielkiego porządku, z szerszym środkowym interkolumnium, ustawiony na wysokich cokołach, zwieńczony szerokim pasem belkowania i trójkątnym tympanonem, w którym umieszczona była okrągła tarcza zegarowa (zlikwidowana w II połowie XIX wieku). Główny portal wejściowy zamknięto łukiem, ujętym w dwie kolumienki, wpierające fragment gzymsu, nad którym umieszczona została tablica fundacyjna, podczepiona od góry do gzymsu kordonowego. W osiach bocznych, w prostokątnych niszach, zamkniętych trójkątnymi tympanonikami, ustawione zostały cztery posągi Ewangelistów dłuta królewskich rzeźbiarzy Jakuba Monaldiego (1730 - po 1798) i Franciszka Pincka (ok. 1733-1798) - dar króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (1732-1798).
lmichorowski

lmichorowski

Leszek Michorowski
Punkty: 506765