-
-
- Pałac Prezydencki. Pierwotnie był to barokowy pałac w stylu rezydencji genueńskich, z pierwszym w Warszawie ogrodem typu włoskiego, schodzącym aż do Wisły. Projektantem pałacu był Constantino Tencalla (1610-1647) - nadworny architekt króla Władysława IV Wazy (1595-1648). Budowę rozpoczął w roku 1643 hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski (1591-1646), z przeznaczeniem na swoją warszawską rezydencję, a prace dokończył jego syn, Aleksander (1620-1659). W roku 1659 Koniecpolscy sprzedali pałac Lubomirskim, ale już w 1674 roku przeszedł on w ręce Radziwiłłów. Za Radziwiłłów pałac był częstym miejscem zgromadzeń publicznych, uczt i balów. W latach 1768-1778 budynek został wynajęty kamerdynerowi królewskiemu Franciszkowi Ryxowi (1732-1799) i zaadaptowany na teatr. W czasie Sejmu Czteroletniego, w latach 1791-1792 pałac był siedzibą Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. W roku 1818 pałac został kupiony od Radziwiłłów przez rząd Królestwa Kongresowego z przeznaczeniem na siedzibę namiestnika. Został wtedy gruntownie przebudowany w stylu klasycystycznym, a boczne, niskie skrzydła zostały dociągnięte do linii ulicy. Dodano także nową elewację w porządku korynckim. Autorem przebudowy był Chrystian Piotr Aigner (1756-1841). Od tej pory pałac zwany jest Pałacem Namiestnikowskim, pomimo tego, że był siedzibą tylko jednego namiestnika, gen. Józefa Zajączka (1752-1826).
-
