-
-
- Najstarszy znany z literatury opis skał wraz z ilustracją pochodzi z 1847 roku. W książce Macieja Bogusza Zygmunta Stęczyńskiego (1814-1890) „Okolice Galicyi”, wydanej we Lwowie w 1847 roku, znajdziemy opis ostańców:
„I jesteśmy już wreszcie u stóp tych skał. Czarne, popękane, nagiemi barkami sterczące, dziwacznie pokrajane, z czołem łysem a pochylonem sterczą one, i nieruchomo zdają się jakby jakieś skamieniałe pomniki nie dzisiejszego świata przypatrywać się rozciągniętej pod niemi dolinie i wszystkiemu co się tam kiedyś działo i dzieje. Jakby duchy w skałę zaklęte, są one pełne tajemniczego znaczenia dla ludu wiejskiego, który z dołu patrzy w nie z uwagą niespokojną. Są one bowiem dla wieśniaków skazówką pogody. Skoro tylko choćby najmniejsza chmurka przemknie się po łysych głowach, kilkodniowa, nieochybnie nastaje niepogoda. Głowy tych skał są tak pochylone, iż mimowolnie dziwić się potrzeba, dlaczego dotąd nie runęły własnym ciężarem w dół.” W cytowanej książce nie pojawia się jednak nazwa Prządek. Musiała ona powstać trochę później.
-
