-
-
- Najstarszym ogrodem w rezydencji sieniawskiej był tzw. ogród włoski, który od momentu jego założenia ulegał nieustannym przemianom. Po splantowaniu obwarowań znacznie powiekszyła się jego powierzchnia. Swój ostateczny wygląd ogród uzyskał w zasadzie w II połowie XVIII wieku, choć jeszcze w wieku XIX przekomponowano go w stylu ogrodów krajobrazowych i wyraźnie poszerzono. W inwentarzach ogrodów sieniawskich znajdują się informacje na temat uprawy roślin użytkowych, głównie drzew owocowych w wewnętrznych kwaterach ogrodu. Mowa jest w nich także o kolekcjach roślin cytrusowych, uprawianych w donicach i drewnianych kubłach, latem wystawianych przed oranżerie. Nasiona róznych gatunków roślin sprowadzano z Turcji, Wiednia i innych krajów. W okresie międzywojennym pałac wraz ze stojącymi obok oficynami otaczał czworobok alei lipowych. W 40-hektarowym wówczas parku rosły drzewa - głównie liściaste z przewagą lip i dębów - oraz duża ilość krzewów dekoracyjnych. Lipowe aleje promieniście rozchodziły się od pałacu w kierunku folwarcznych zabudowań lub w pola. Do miasteczka wiodła aleja dębowa. Po II wojnie światowej park dzielił smutny los razem z pałacem. Niepielęgnowany marniał i zarastał chwastami. Na szczęście, dzisiaj sporą przyjemność może sprawić spacer po wielkim 20-hektarowym parku, pełnym ślicznych alei i alejek.
-
