-
-
- Grób gen. Wiktora Thommée (1881-1962). Urodził się w rodzinie pochodzenia francuskiego. W latach 1901-1904 uczył się w szkole oficerskiej w Petersburgu. Będąc podporucznikiem, otrzymał przydział do woroneskiego 124. Pułku Piechoty, z którym wziął udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905. Dwukrotnie ranny, przez dłuższy czas przebywał w szpitalu, po czym podjął studia w Wyższym Instytucie Handlowym w Charkowie, zaliczając pięć semestrów. W latach 1912-1914 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu. W czasie I wojny światowej pełnił różne funkcje dowódcze w szeregach armii rosyjskiej. Od 25 września 1918 roku był na Kubaniu oficerem operacyjnym, a od 9 listopada - p.o. szefa sztabu Wojska Polskiego na Wschodzie. Następnie pełnił różne funkcje w 4. Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego (1865-1947). W czasie wojny polsko-bolszewickiej, pełnił kolejno funkcje: szefa Oddziału III Sztabu Frontu Południowo-Zachodniego, Frontu Mazowieckiego i 1. Armii. 17 czerwca 1920 roku objął dowództwo 28. Pułku Strzelców Kaniowskich, a następnie XIX i XX Brygady Piechoty. 10 sierpnia 1921 roku objął funkcję szefa sztabu Okręgu Generalnego "Brześć", a 20 października 1922 roku - I oficera sztabu Inspektoratu Armii nr III w Toruniu. W roku 1923 ukończył kurs dla wyższych dowódców przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a w roku 1924 - w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. 15 sierpnia 1924 powierzono mu dowodzenie 15. Dywizją Piechoty w Bydgoszczy. W roku 1926 został skierowany do Francji na kurs wyższych dowódców, po czym ponownie objął poprzednie stanowisko. W latach 1934-1938 był dowódcą Okręgu Korpusu nr VIII w Toruniu, po czym do wybuchu wojny dowodził Okręgiem Korpusu nr IV w Łodzi. 1 września 1939 roku objął dowództwo Grupy Operacyjnej "Piotrków", a 7 września - całej Armii "Łódź", z którą skierował się ku Warszawie. Po ciężkich walkach i nieudanej próbie przebicia się do stolicy, jego oddziały wkroczyły 13 września do Modlina, podejmując zadanie obrony twierdzy. 29 września, w związku z wyczerpaniem zapasów żywności, wody, lekarstw i amunicji zdecydował się na kapitulację. Mimo honorowych warunków kapitulacji Modlina, 7 listopada 1939 roku został aresztowany przez Niemców. Przebywał w kilku obozach jenieckich, m.in. w Königstein, Hohenstein, Johannisbrunn, Murnau oraz w Dössel. Próbował ucieczki. Po wyzwoleniu przedostał się do Wielkiej Brytanii. Od kwietnia 1945 roku służył w Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, lecz bez przydziału. W styczniu 1947 roku powrócił do Polski. Formalnie został przyjęty do wojska i przeniesiony w stan spoczynku, lecz bez zaopatrzenia emerytalnego. Żył w nędzy w Gdyni, czasowo pracując jako dozorca domu. Dopiero po Październiku 1956 roku uzyskał emeryturę i mieszkanie w Warszawie.
-
