-
-
- Grób czołowego ekonomisty epoki stalinowskiej - Hilarego Minca (1905-1974). Pochodził z rodziny żydowskiej. W okresie międzywojennym wstąpił do Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej i do Związku Młodzieży Komunistycznej, od 1921 roku był członkiem KPRP, a następnie - KPP. Studiował prawo i ekonomię w Polsce, a następnie we Francji, gdzie się doktoryzował. W roku 1928 został wydalony z kraju przez władze francuskie. Udał się na wschód, przebywał m.in. we Lwowie, a następnie w ZSRR, gdzie wstąpił do WKP(b). W czasie II wojny światowej, na przełomie lat 1942/1943 pracował w redakcji polskiego radia w Saratowie, a następnie w Moskwie, później zaangażował się w tworzenie Związku Patriotów Polskich i Biura Komunistów Polskich w ZSRR. Na łamach pisma ZPP "Wolna Polska", zamieszczał wiele programowych artykułów w sprawie kształtu geograficznego i społeczno-gospodarczego przyszłej Polski. W 1943 roku był jednym z współtwórców 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, a następnie jej oficerem politycznym, współpracującym z NKWD. Był uczestnikiem bitwy pod Lenino, za co został odznaczony sowieckim Orderem Wojny Ojczyźnianej II stopnia i polskim Srebrnym Medalem Zasłużonym na Polu Chwały. Otrzymał także Order Krzyża Grunwaldu II klasy i Order Virtuti Militari V klasy. Od sierpnia 1944 roku był członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego PPR. W Rządzie Tymczasowym objął tekę ministra przemysłu. Postulował centralizację gospodarczą, propagował i wdrażał system nakazowo-rozdzielczy. W roku 1949 stanął na czele Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Był także przewodniczącym Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. W 1948 roku wstąpił w szeregi PZPR, a rok później został wicepremierem. Był jednym z twórców planu sześcioletniego - programu rozwoju polskiej gospodarki i przemysłu. Jego żona, Julia Minc z domu Heflich (1901-1987), stała na czele Polskiej Agencji Prasowej. Od 24 lutego 1949 roku był członkiem Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce. W roku 1956 usunięto go z Biura Politycznego. Złożył samokrytykę, ale w 1959 roku został usunięty z KC PZPR i zmuszony do wystąpienia z partii. Był odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Orderem Sztandaru Pracy I klasy i Orderem Odrodzenia Polski II klasy.
-
