-
-
- Grób Aleksandra Kamińskiego (1903-1978), pedagoga, wychowawcy, twórcy metodyki zuchowej, instruktora harcerskiego, harcmistrza, żołnierza Armii Krajowej oraz jednego z ideowych przywódców Szarych Szeregów. Studiował historię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1928 roku uzyskał tytuł magistra. Pracował w różnych instytucjach, związanych ze szkolnictwem, kontynuował także działalność w ZHP. Od 1923 roku był drużynowym I Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego (przez siebie założonej) i III Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Tomasza Zana. Pełnił również obowiązki zastępcy komendanta hufca. Prowadził stałą rubrykę pt. "Życie harcerskie" w piśmie "Echo Pruszkowskie". W latach 1925-1927 był komendantem Hufca Pruszkowskiego, a w latach 1928-1929 komendantem Chorągwi Mazowieckiej ZHP. Od 1931 roku był kierownikiem referatu drużyn mniejszościowych w Głównej Kwaterze Harcerzy, był także przewodniczącym KC Związku Żydowskich Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych. Pracował także w innych instytucjach, związanych z harcerstwem. Był autorem powieści, stanowiących równocześnie podręczniki metodyczne dla instruktorów zuchowych. Uczestnik wielu międzynarodowych konferencji i zjazdów harcerskich i zuchowych w Polsce, Wielkiej Brytanii, na Węgrzech i Holandii. Po wybuchu wojny przybył ze Śląska do Warszawy i wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy, a po kapitulacji stolicy kierował prowizorycznym domem dziecka dla dzieci, osieroconych podczas oblężenia. Działał w konspiracji od października 1939 roku, jako członek ścisłej Głównej Kwatery ("Pasieka") Szarych Szeregów. Był inicjatorem, organizatorem i następnie redaktorem naczelnym "Biuletynu Informacyjnego" - od wiosny 1941 roku, centralnego organu prasowego Komendy Głównej AK, później także szefem BiP Komendy Okręgu Warszawa AK. Od grudnia 1940 roku był komendantem głównym Organizacji Małego Sabotażu "Wawer". Aleksander Kamiński to autor najgłośniejszej książki okupowanej Warszawy - "Kamienie na szaniec". W Powstaniu Warszawskim pracował nadal, jako redaktor naczelny "Biuletynu Informacyjnego". Po kapitulacji nie uczestniczył już w działalności konspiracyjnej. Po wojnie pracował naukowo i nadal działał w ZHP. W 1949 roku usunięty z ZHP, a w 1950 roku - z Uniwersytetu Łódzkiego i do 1956 roku inwigilowany przez UB. Do pracy harcerskiej powrócił w 1956 roku. Został wybrany przewodniczącym Naczelnej Rady Harcerskiej, ale wkrótce ustąpił pod naciskiem sił, które zmierzały do podporządkowania ideologicznego ZHP Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W roku 1958 powrócił do pracy naukowej na Uniwersytecie Łódzkim, którą kontynuował aż do emerytury. W 1959 roku habilitował się, a w roku 1969 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 2008 roku został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W grobie na Powązkach Wojskowych, położonym obok Kwatery Szarych Szeregów spoczywa wraz z żoną Janiną, która była archeologiem, pedagogiem i instruktorką ZHP.
-
Komentarze
-
[']
