-
-
- Grób generała brygady Stanisława Tatara ps. "Erazm", "Tabor", "Turski", "Warta" (1896-1990), kawalera brytyjskiego Orderu Łaźni i Krzyża Virtuti Militari. Studiował w Szkole Artylerii Ciężkiej w Odessie i otrzymał patent oficerski z rąk cara Mikołaja II Romanowa (1868-1918). Od listopada 1917 roku do maja 1918 roku dowodził samodzielnym Dywizjonem Artylerii Ciężkiej w I Korpusie Polskim w Rosji. Po wojnie polsko-bolszewickiej uczęszczał do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie i do École Supérieure de Guerre w Paryżu. Po ukończeniu studiów otrzymał tytuł oficera dyplomowanego i 1 listopada 1932 przydzielony został do Oddziału III Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W sierpniu 1939 roku objął dowództwo Artylerii Dywizyjnej 3. Dywizji Piechoty Legionów i sprawował je w początkowym okresie kampanii wrześniowej. Po rozbiciu dywizji z jej resztek zorganizował 3 Brygadę Piechoty i stanął na jej czele. W okresie od stycznia 1940 roku do września 1943 roku był szefem Oddziału Organizacyjnego Sztabu Komendy Głównej ZWZ - AK, po czym wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału III Operacyjnego Sztabu KG AK. Na podstawie Instrukcji dla Kraju, otrzymanych z Londynu, opracował Plan "Burza". W kwietniu 1944 roku został przerzucony drogą lotniczą do Wielkiej Brytanii i został III zastępcą szefa Sztabu Naczelnego Wodza. W okresie od sierpnia 1945 roku do kwietnia 1947 roku był dowódcą artylerii I Korpusu Polskiego. Po śmierci gen. Lucjana Żeligowskiego (1865-1947) był odpowiedzialny za przewiezienie jego ciała do Warszawy, zgodnie z ostatnią wolą zmarłego. Wykorzystał tę okazję do przekazania rządowi Józefa Cyrankiewicza (1911-1989) w Warszawie zdeponowanej w Wielkiej Brytanii części zasobów Funduszu Obrony Narodowej, która miała być przeznaczona na pomoc dla byłych żołnierzy Armii Krajowej i pozostałych po nich rodzin. W 1948 roku Bolesław Bierut (1892-1956) odznaczył generała Tatara Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Od tego czasu Stanisław Tatar był izolowany przez środowiska niepodległościowe w kraju i za granicą. Do Polski powrócił w 1949 roku. W 1951 roku został aresztowany i skazany na karę dożywotniego więzienia na podstawie spreparowanych dowodów. W 1956 roku został zwolniony i zrehabilitowany. Nie powrócił do służby wojskowej.
-
