-
-
- Edward Ochab (1906-1989) to kolejny PRL-owski prominent, którego pamiętają starsi Kolumberowicze. Od połowy lat 20. XX wieku aktywnie działał w ruchu spółdzielczym. W roku 1929 zapisał się do KPP, za co w sanacyjnej Polsce był wielokrotnie aresztowany i dzięki czemu przeżył stalinowską czystkę. W 1939 roku znalazł się na terenie ZSRR. Do chwili inwazji hitlerowskiej na ZSRR przebywał w Kijowie i Saratowie, po ataku Niemiec na ZSRR służył jako ochotnik w Armii Czerwonej. Był współorganizatorem ZPP oraz I Armii Wojska Polskiego w ZSRR, gdzie był jednym z czołowych oficerów politycznych, współpracującym z NKWD. Z gorliwością realizował wytyczne, które godziły w interesy Polski, służąc jednocześnie interesom sowieckim - klasycznym przykładem jest przeprowadzenie akcji na rzecz uznania przez żołnierzy tzw. linii Curzona. Latem 1944 roku został włączony w skład Komitetu Centralnego PPR, a jesienią objął kierownictwo resortu administracji publicznej PKWN. Po wojnie pełnił funkcje polityczne w wojsku (wiceministra obrony narodowej oraz szefa Głównego Zarządu Politycznego). W okresie wewnątrzpartyjnej walki z tzw. gomułkowszczyzną wiernie stanął po stronie Bolesława Bieruta (1892-1956). Po październiku 1956 roku był powoli odsuwany od ważnych stanowisk partyjnych. W latach 1961-1964 był zastępcą, a później, do 1968 roku - przewodniczącym Rady Państwa. Wsławił się wówczas m.in. odmową przyjęcia w Polsce papieża Pawła VI (1897-1978), który zamierzał uczestniczyć w uroczystościach tysiąclecia Chrztu Polski. Ustąpił w lipcu 1968 na znak protestu przeciwko kampanii antysemickiej rozpętanej przez Mieczysława Moczara (1913-1986) i Władysława Gomułkę (1905-1982). Jego żoną była Rozalia Ochab z domu Rachela Silbiger (1907-1996), spoczywająca wraz z nim.
-
