-
-
- W ostatniej ćwierci XIX wieku na Cmentarzu Powązkowskim zaczął się pojawiać granit i biały marmur. Pomniki granitowe upowszechnił Andrzej Pruszyński (1836-1895), a marmurowe - Bolesław Syrewicz (1835-1899). Chociaż oba zaliczały się raczej do materiałów kamieniarskich "z górnej półki", to większą popularnością cieszył się granit. Wykuwano z niego głównie proste nagrobki w formie obelisków i masywnych krzyży na cokole i/lub sarkofagu. Tymczasem marmur kararyjski służył przede wszystkim do kompozycji rzeźbiarskich, przez co koszt wykonanych w nim pomników był tak wysoki, że nigdy nie dorównały popularnością nagrobkom granitowym, a tym bardziej wapiennym, czy piaskowcowym. W latach 30. XX wieku pojawił się względnie trwały i niedrogi materiał, czyli lastryko (terrazyt). Właściwie jest to mieszanina cementu i żwiru, które można dowolnie formować, lecz jakoś tak się złożyło, iż do użytku cmentarnego wykonuje się w nim głównie płyty lub wazony. W czasach powojennej biedy stał się bardzo popularny i niestety, tak już zostało.
-
