-
-
- Kościół p.w. św. Karola Boromeusza. Z czasem orszaki pogrzebowe, zmierzające na Cmentarz Powązkowski, stawały się coraz liczniejsze, a odciążeniu tamtejszego kościoła nie pomogło nawet otwarcie Cmentarza Bródnowskiego w 1884 roku. Stało się więc konieczne kolejne znaczne powiększenie świątyni. Jako, że na uzyskanie pozwolenia rosyjskiego cara i władz wojskowych nie można było liczyć, pod pretekstem rozbudowy zbudowano praktycznie nową świątynię w latach 1891-1898 wg planów i pod kierunkiem Józefa Piusa Dziekońskiego (1844-1927). Rozebrano mury świątyni, zostawiając jedynie nietkniętą fasadę. Dzięki temu powstał sześciokrotnie większy, neorenesansowy kościół, wzniesiony na planie krzyża łacińskiego z kopułą umieszczoną na bębnie nad przecięciem nawy głównej i transeptu. Odbudowano też prezbiterium, zakrystię oraz dwie wieże, pełniące rolę dzwonnic. Zbudowano także nowe ołtarze, zaprojektowane również przez Dziekońskiego. W zwieńczeniu ołtarza głównego dodano malowidło pędzla Rafała Hadziewicza (1803-1886), przedstawiające Jezusa z Sercem Gorejącym. Dodatkowo ołtarz ozdobiły figury św. Piotra i Pawła. Na przecięciu transeptu, po lewej stronie od ołtarza głównego dodano rzeźbioną ambonę z niemal czarnego drewna, a naprzeciw niej - krucyfiks, pochodzący ponoć jeszcze z XVIII wieku. Do wejścia poprowadzono dwustronne schody z balustradą, na której umieszczono figurę Matki Boskiej Łaskawej dłuta Teodora Skoniecznego (1852-1910). Zaplanowano również trzypoziomowe piwnice, lecz ostatecznie wymurowano tylko dwa piętra krypt. Niestety, rozbudowa kościoła wymusiła zniszczenie wielu mogił i pomników znajdujących się w jego bezpośrednim sąsiedztwie. A że najczęściej w owym prestiżowym miejscu grzebano wiele ciekawych (lub przynajmniej bogatych) osób, toteż bezpowrotnie zaginęły pomniki takich zasłużonych Polaków, jak Wojciech Romuald Bogusławski (1757-1829), Jan Kiliński (1760-1819), czy groby pijarów Stanisława Konarskiego (1700-1773), Onufrego Kopczyńskiego (1735-1817), Mikołaja Sarbiewskiego - są oni obecnie upamiętnieni tablicami na murach światyni. Konserwację kościoła po II wojnie światowej przeprowadzono pod nadzorem architekta Stanisława Marzyńskiego (1904-1992) i ukończono dopiero w roku 1960. Celem jej było przywrócenie kościoła do stanu po przebudowie przez Józefa Piusa Dziekońskiego, co zostało osiągnięte z wyjątkiem polichromii we wnętrzu, których ocalałe fragmenty odnowił prof. Władysław Zych (1899-1991). Właśnie w tej okazałej formie kościół św. Karola Boromeusza możemy podziwiać i dziś. W roku1978 erygowano nową parafię p.w. św. Karola Boromeusza.
-
