-
-
- Kościół p.w. św. Ducha. Jego początki nie są znane. Wiadomo, że istniał na pewno już pod koniec XV wieku. W 1491 roku otrzymał od Stolicy Apostolskiej odpusty z okazji święta poświęcenia kościoła oraz świąt Epifanii, Zwiastowania i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Znany jest także z imienia ówczesny prezbiter - Maciej. Kościół, wzniesiony w stylu gotyckim, z czasem został zbarokizowany. Budowniczym kościoła był zapewne murator Jan z Przasnysza z synami Mikołajem i Piotrem. Zbudowano go z cegły, na planie prostokąta, jako obiekt jednonawowy z niewyodrębnionym prezbiterium. Świątynia posiada okna ostrołukowe, dach dwuspadowy z ażurową wieżyczką na sygnaturkę, zwieńczoną cebulastym, blaszanym hełmem. Na ołtarzu głownym umieszczono, istniejącą do dzisiaj, rzeźbę św. Trójcy, przypisywaną szkole Wita Stwosza. Obok ołtarza głównego, po prawej jego stronie, obok wgłębienia w ścianie, w którym przechowywany był Najświętszy Sakrament, stał murowany ołtarz bez nastawy, zaś ściana za nim była malowana. Po tej samej stronie mieścił się trzeci ołtarz, także murowany, w nastawie miał rzeźbę Ukrzyżowania i Miłosierdzia Bożego. Czwarty ołtarz z lewej strony ołtarza głównego także murowany, posiadał rzeźbę św. Katarzyny. Na ścianach wewnątrz znajduje się polichromia z 3. dekady XVI wieku, którą odkryto dopiero w 1958 roku w trakcie prac renowacyjnych. Kościół od strony północnej miał murowaną sklepioną zakrystię, pokryty był dachówką, wewnątrz zaś posiadał drewniany sufit pokryty malowidłami, podobnie jak ściany. Podłoga pierwotnie była z desek. W połowie XVIII wieku posadzka w prezbiterium była z cegły, zaś w nawie - z gliny. W roku 1614 kościół, po pożarze otrzymał wystrój barokowy. 21 maja 1794 roku kolejny, ogromny pożar miasta strawił także kościół p.w. Św. Ducha.
-
