-
-
- Widok sprzed stacji metra w kierunku ulic Słowackiego i Potockiej. Widoczny gmach mieści Szkołę Główną Służby Pożarniczej (SGSP) - publiczną wyższą uczelnię kształcąca pożarniczą kadrę oficerską oraz specjalistów w zakresie bezpieczeństwa pożarowego i cywilnego. SGSP jest państwową uczelnią techniczną MSWiA, mającą pełne prawa akademickie oraz jednostką organizacyjną Państwowej Straży Pożarnej (PSP). Uczelnia prowadzi studia inżynierskie i magisterskie w systemie dziennym oraz zaocznym. Pierwszy projekt utworzenia w kraju szkoły pożarniczej, która kształciłaby przyszłych kierowników i instruktorów straży, pojawił się w roku 1921, jednakże warunki jego realizacji powstały dopiero w drugiej połowie lat trzydziestych. Powstał wówczas Centralny Ośrodek Wyszkolenia Pożarniczego działający w latach 1937-1939. W latach 1940-1942 oraz 1945-1950 funkcjonowała Centralna Szkoła Pożarnicza. W latach 1951-1955 powrócono do przedwojennej nazwy Centralny Ośrodek Wyszkolenia Pożarniczego, później - do roku 1970 szkoła funkcjonowała jako Szkoła Oficerów Pożarnictwa, a w latach 1971-1981 - jako Wyższa Oficerska Szkoła Pożarnicza. Wydarzenia, które doprowadziły do rozwiązania WOSP rozegrały się na przełomie listopada i grudnia 1981 roku. Podstawową przyczyną napiętej sytuacji było miejsce WOSP w systemie szkolnictwa wyższego w Polsce. Studenci WOSP sugerowali, żeby uczelnia została objęta projektem ustawy o szkolnictwie wyższym, sprzeciwiano się podporządkowaniu WOSP przepisom ustawy o szkolnictwie wojskowym. W dniu 25 listopada studenci WOSP proklamowali strajk okupacyjny. Rada Ministrów rozwiązała WOSP rozporządzeniem z dnia 30 listopada 1981 roku, a 2 grudnia 1981 roku na teren WOSP wkroczyły jednostki ZOMO. W 1982 roku powołana została istniejąca do dziś Szkoła Główna Służby Pożarniczej.
-
