-
-
- Dworzec PKP Warszawa Gdańska widziany sprzed stacji metra. Pierwszy dworzec w tym miejscu został wybudowany w latach 1878-1880, w związku z budową Kolei Nadwiślańskiej. Budynek o konstrukcji drewnianej pierwotnie funkcjonował pod nazwą Główny Dworzec Kolei Nadwiślańskiej. Na początku XX wieku zmienił nazwę na Dworzec Kowelski. Zniszczony został w sierpniu 1915 roku podczas wycofywania się Rosjan z Warszawy. Jeszcze w trakcie I wojny światowej na miejscu dworca stanął prowizoryczny, również drewniany Dworzec Gdański. W latach 1932-1939 został wybudowany Dworzec Główny, który stał się najważniejszym dworcem stolicy. Mimo to jeszcze długo po II wojnie światowej Dworzec Gdański używany był jako dworzec dalekobieżny, będąc m.in. przystankiem dla pociągów tranzytowych między Związkiem Radzieckim a Zachodem - obsługiwał wówczas połączenia zagraniczne z Moskwą, Leningradem, Berlinem, Paryżem, Ostendą, Pragą i Wiedniem. W czasie likwidacji Getta warszawskiego Niemcy wywozili Żydów do obozów zagłady głównie z terenu stacji towarowej Warszawa Gdańska, z bocznicy przy tzw. Umschlagplatz. Podczas Powstania Warszawskiego na terenach wokół dworca toczyły się ciężkie walki. Oddziały Obwodu "Żywiciel" usiłowały dwukrotnie (nocami 19/20 i 21/22 sierpnia 1944 roku) przebić się w kierunku Starówki, jednak nie udało im się to z powodu dużych strat. Przedwojenny dworzec (a właściwie zespół baraków) spłonął w 1945 roku, celowo zniszczony przez Niemców. Nowy i - jak na owe czasy - nowoczesny budynek według projektu S. Kallera powstał w latach 1958-1959, będąc pierwszym stałym budynkiem dworcowym w powojennej Warszawie. W 1975 wybudowano Warszawę Centralną, a Dworzec Gdański w coraz większym stopniu zyskiwał charakter podmiejski. W 2004 roku utworzono spółkę Koleje Mazowieckie, dla której Dworzec Gdański stał się jednym z głównych węzłów obsługi pasażerów.
-
