Podróż Portugalia 2015 - Algarve

Region Algarve słynie z przepięknych, piaszczystych plaż i niewielkich zatoczek, wtłoczonych między żółto-brązowe, stromo opadające ku morzu klify. Nawet w pobliżu gwarnych miasteczek i kurortów, takich jak Lagos, Portimão, Albufeira, czy Faro można znaleźć ustronne zakątki i odpocząć od tłumów. Z pewnością, warto się wybrać przynajmniej na krótki rejs wzdłuż okolicznego poszarpanego wybrzeża.

Portimão jest nadmorskim miastem w dystrykcie Faro w regionie Algarve. Liczy blisko 56 tys. mieszkańców. Miejscowość wcześniej znana była jako Vila Nova de Portimão. Od roku 1924, po uzyskaniu formalnych praw miejskich, nosi nazwę Portimão. Choć w przeszłości była głównie osadą rybacką, to w duży ośrodek miejski rozwinęła się dzięki turystyce. Dziś jest drugim co do wielkości miastem regionu.

Okolice dzisiejszego miasta zostały zasiedlone już w epoce prehistorycznej, o czym świadczą odkryte miejsc pochówków z czasów neolitu. W późniejszych wiekach ujście rzeki Arade stało się ważnym naturalnym schronieniem i miejscem, w którym powstał mały port handlowy użytkowany przez Fenicjan, Greków i Kartagińczyków. To właśnie Kartagińczycy założyli tu około roku 550 p.n.e. osadę Portis Hanibalis, której znaczenie wzrosło w czasach rzymskich dzięki doskonałemu portowi. Po upadku Cesarstwa, aż do inwazji Maurów w VIII wieku Algarve było rządzone przez Wizygotów. Za czasów panowania arabskiego dzisiejsze Portimão nosiło nazwę Burj Munt i było ośrodkiem rybołówstwa. W roku 1249 wraz z innymi miejscowościami regionu Portimão zostało zdobyte przez rycerzy Zakonu Świętego Jakuba (Zakonu Santiago) i włączone do państwa króla Alfonsa III Dzielnego (1210-1279).

Korzystne położenie i rozwój gospodarczy sprawiły, że w roku 1435 Portimão uzyskało status osady. Aby zabezpieczyć się przed najazdami i atakami piratów miejscowość otoczono murami, a później (w XVI-XVIII wieku) zbudowano dalsze umocnienia - Forte de São João do Arade i Forte de Santa Catarina.

W roku 1463 król Alfons V Afrykańczyk (1432-1481) zezwolił na budowę nowej osady, która stała się później centrum Portimão, zaś w roku 1476 Vila Nova de Portimão została podarowana przez króla swemu inspektorowi finansowemu Gonçalo Vaz de Castelo Branco, i pozostała w rękach tej rodziny aż do XVII wieku.

Szkutnictwo odegrało ważną rolę w rozwoju Portimão. O budowie statków wspomina dokument króla Sebastiana I (1554-1578), a sam król odwiedził Portimão w 1573 roku. Dużą rolę w gospodarce odrywał też handel. Z Portimão eksportowano wiele lokalnych produktów, takich jak figi, oliwki, oliwę, wino i ryby, podczas gdy płody rolne i inne produkty z kolonii afrykańskich i Brazylii oraz niewolnicy byli sprowadzani tędy do Portugalii. Jednakże w XVII i XVIII wieku tempo rozwoju wyraźnie się osłabiło. Wielu mieszkańców wyjechało, a trzęsienie ziemi w 1755 roku i spowodowane nim zniszczenia doprowadziło do dalszej degradacji osady. Zniszczeniu uległa też duża część fortyfikacji. Fort św. Katarzyny został w latach 1792-1794, odbudowany przez księcia Val de Reys, Nuno José de Mendonça e Moura. W latach 70. XVIII wieku premier i pierwszy doradca króla Józefa I Reformatora (1714-1777) Sebastião José de Carvalho e Melo (1699-1782), znany bardziej jako markiz de Pombal chciał utworzyć w Portimão biskupstwo i podnieść formalnie osadę do rangi miasta, lecz plany te napotkały na sprzeciw królowej Marii I Franciszki (1734-1816). Ostatecznie, formalny status miasta nadał Portimão w 1924 roku, pochodzący stąd prezydent Portugalii, Manuel Teixeira Gomes (1860-1841).

W XIX i na początku XX wieku Portimão stało się jednym z największych ośrodków rybołówstwa i przemysłu rybnego w Algarve. W XX wieku coraz większą rolę zaczęła odgrywać turystyka i dziś jest to główna dziedzina gospodarki miasta.

Zaledwie 3 km od centrum miasta leży piękna Praia da Rocha - ciąg piaszczystych plaż i niewielkich zatoczek pośród sterczących skał koloru ochry i czerwieni. To jedna z najbardziej znanych plaż Algarve. Jadąc samochodem łatwiej spotkać drogowskazy kierujące do Praia da Rocha niż do Portimão, którego jest częścią…

Praia da Rocha jest główną plażą Portimão, ale jest również tętniącym życiem kurortem. Stała się centrum turystycznym pod koniec XIX wieku, kiedy to była ulubionym letniskiem rodzin z Algarve i Andaluzji, a zimą przyjeżdżali tu angielscy goście. Tutejszy „Hotel da Bela Vista”, wyróżniający się architekturą w stylu Belle Epoque, pochodzi z tego okresu.

Albufeira dziś jest całkiem sporym miastem. Liczy niespełna 41 tys. mieszkańców. Z biegiem lat z rybackiej osady zmieniła się w miejscowość wypoczynkową. Jest też znaczącym ośrodkiem kulturalnym regionu Algarve.

Istniejąca od czasów prehistorycznych prymitywna osada rybacka została zajęta przez Rzymian, którzy nazwali ją Baltum, a w jej okolicach rozwinęli rolnictwo i handel. Zbudowali też akwedukty, drogi i mosty, których pozostałości zachowały się do dziś. Dzisiejsza nazwa Albufeira pochodzi z czasów panowania arabskiego. W języku arabskim “al-Buhera” lub “al-Buhayra” oznaczała odpowiednio “zamek nad morzem” lub “lagunę”. W czasie kilku wieków panowania Arabowie silne umocnienia obronne, rozwinęli rolnictwo, wprowadzając nowe narzędzia, techniki uprawy i gatunki roślin, zakładając sady i prowadząc prace irygacyjne.

Chrześcijańska rekonkwista regionu Algarve miała miejsce w XII wieku i praktycznie zakończyła się za panowania króla Alfonsa III (1210-1279). Choć rekonkwistę wspierali aktywnie templariusze i joannici, którzy odebrali Arabom wiele ziem, to jednak nie udało im się zdobyć Albufeiry. Twierdza poddała się dopiero po długim oblężeniu i po upadku Faro, gdy obrońcy nie mogli już liczyć na odsiecz. Miało to miejsce w roku 1249. W następnym roku król Alfons III podarował te ziemie rycerskiemu Zakonowi Aviz. W roku 1503 król Manuel I Szczęśliwy (1469-1521) nadał miejscowości status osady miejskiej.

Albufeira była jednym z miast w Algarve najbardziej dotkniętych przez klęski żywiołowe, ale najbardziej katastrofalne było trzęsienie ziemi z 1755 roku. Wywołane kataklizmem tsunami zniszczyło prawie wszystkie budynki wzdłuż wybrzeża. W samym mieście tylko 27 budynków mieszkalnych przetrwało katastrofę, ale również doznało uszkodzeń. Kościół parafialny, w którym schoniło się wielu mieszkańców zawalił się grzebiąc pod gruzami 227 osób. W kolejnych miesiącach Algarve nadal doświadczało wstrząsów wtórnych, co utrudniało odbudowę, którą później kierował biskup Francisco Gomes de Avelar (1739-1816). W roku 1833, w czasie wojny domowej Albufeira została zaatakowana przez oddziały José Joaquima de Sousy Reisa (1797-1838) znanego jako Remexido, zwolennika absolutystów, które wyrządziły wiele szkód i spowodowały wiele ofiar wśród ludności. Później w XIX wieku miasto rozwinęło się w oparciu o rybołówstwo i przetwórstwo ryb. Również w pierwszych dekadach XX wieku, eksport ryb i orzechów miał największe znaczenie dla gospodarki Albufeiry. W mieście funkcjonowało 5 dużych zakładów przetwórstwa ryb. Ta gałąź gospodarki załamała się w latach 30. XX wieku, a dekoniunktura trwała 30 lat. Zamknięto wiele zakładów i ograniczono połowy. Miasto zaczęło się wyludniać.

W następnych latach los uśmiechnął sie do mieszkańców Albufeiry. Rozwój turystyki sprawił, żę miejscowość stała się jednym z najważniejszych jej ośrodków w Algarve. I tak jest do dziś...