Podróż Przedsmak Wietnamu

Następnego dnia jedziemy do Mui Ne, gdzie mamy spędzić kolejne trzy dni na leniuchowaniu i plażowaniu. Po drodze mam okazję przyjrzeć się wreszcie nieco Wietnamowi. W porównaniu w kambodżańskimi domkami na plażach, wietnamskie wąskie, wysokie murowane budynki, w pastelowych kolorach,  z tandetnymi balustradami na balkonikach, kojarzą mi się z jakimś cygańskim smakiem. Zastanawiam się, skąd ten okropny zwyczaj budowania takich długich, pociągowych pomieszczeń. Kilka dni później potwierdzają się moje przypuszczenia, że ma to związek z podatkiem płaconym od szerokości fasady. Z tego powodu wszystkie domu są właśnie tak dziwnie i niefunkcjonalnie wąskie, mimo, że wysokie i szerokie.

Dziwi mnie, że po drodze, oprócz wielu „domów partii” mijamy też całe mnóstwo chrześcijańskich kościołów – jakoś mi się wydawało, że w Wietnamie, jak w dawnym Związku Radzieckim, będą przerobione na magazyny, a tu, o dziwo, całkiem sporo nowych budynków, wyglądających na używane.  Dalej mijamy ogromne plantacje kauczuku i owoców nazywanych smoczy owoc („dragon fruit”).

Po ponad 5 godzinach podróży docieramy na miejsce. Postanowiliśmy zaszaleć i na ten wypoczynkowy etap podróży wybraliśmy dobry, prawie nowy hotel. Z zewnątrz co prawda nie wygląda klimatycznie, ale nasz pokój jest fantastyczny, z pięknym widokiem na ocean i cieszymy się, że tym razem nie poskąpiliśmy – tu na pewno odpoczniemy. Plaża w Mui Ne jest bardzo ładna i piaszczysta. Co prawda jest to typowy kurort, gdzie hotel stoi obok hotelu, ale plaża nie jest poorana ogrodzeniami i można spokojnie spacerować przez wiele kilometrów.

Świeci piękne słońce, leżę, czytam – jest cudnie. Bardzo mi się tego chciało po trzech dniach w autobusach. Wieczorem wychodzimy cos zjeść – spacer po „deptaku” nie pozostawia wątpliwości – miejscowość jest oblężona przez Rosjan, co krok rosyjskie biura podróży, sklepy, nawet menu w restauracjach po rosyjsku ;)

Jeden dzień odpoczywamy i załatwiamy formalności związane z wyjazdem i wycieczką na Ha Long, a kolejnego dnia postanawiamy się wybrać na kurs gotowania. Już przed wyjazdem zaplanowałam, że gdzieś w Kambodży lub Wietnamie taką atrakcję sobie zafundujemy. Internetowy rekonesans ujawnił, że nie ma z tym żadnego problemu i właściwie w każdej odwiedzanej przez nas miejscowości była szkoła gotowania, ale do tej pory ciężko było znaleźć na to czas. W Mui Ne złożyło się idealnie – cały dzień na plaży z pewnością byśmy nie wytrzymali, a taka „aktywność” była fajnym uzupełnieniem wypoczynku.

Zajęcia w Mui Ne Cooking School zaczęły się od porannej wyprawy na wietnamski targ – gwarny i kolorowy. Nasza wietnamska przewodniczka oprowadziła nas, opowiadając o lokalnych produktach. Mieliśmy okazję spróbować tamtejszych placków i naleśników smażonych z mąki ryżowej na miejscu, a także skosztować wielu lokalnych owoców: rambutanów, smoczych owoców, a nawet słynnego Duriana. Szokowały trochę mięso i owoce morza sprzedawane prosto z chodnika, ale do wszystkiego się można przyzwyczaić.

Później odbyła się lekcja gotowania w kuchni na plaży. Przyrządziliśmy pod okiem trzech przemiłych wietnamskich dziewcząt: pho bo – słynny wietnamski rosół wołowy, naleśniki z mąki ryżowej z krewetkami, świeże spring rollsy z papieru ryżowego oraz sałatkę warzywną z krewetkami podaną w wydrążonym ananasie. Zabawa była przednia, szczególnie gdy staraliśmy się nauczyć wycinać kwiatek ze skórki pomidora – „bo jedzenie musi tez być ładnie podane, a nie tylko smakować” ;)Nie muszę chyba pisać, że się objedliśmy straszliwie i ledwo się po tym gotowaniu „dokulaliśmy” do hotelu.

Na ostatni dzień pobytu w Mui Ne miałam zaplanowaną wycieczkę na słynne kolorowe wydmy. Niestety tego planu nie udało się zrealizować – dostałam nauczkę pod tytułem: „Nie odkładaj na jutro tego, co możesz zobaczyć dziś”. Jakoś tak głupio straciłam czujność  i mi nie przyszło do głowy, że coś może moje plany pokrzyżować. „Coś” – to znaczy w tym wypadku pogoda. W momencie, kiedy mieliśmy właśnie wyruszać, lunął okropny, rzęsisty azjatycki deszcz i lało aż do wieczora… Przy takiej pogodzie oglądanie wydm nie miało najmniejszego sensu. Większość dnia spędziłam więc w pokoju hotelowym, wyrzekając na moją głupotę. Następnego dnia rano musieliśmy niestety wyjeżdżać, żeby dotrzeć na czas do Sajgonu i  później na samolot do Hanoi.

Znowu jesteśmy w Sajgonie.  Za dnia miasto robi na mnie dużo większe wrażenie niż nocą. To naprawdę ogromna metropolia. Tym razem postanawiamy nie dać się naciągnąć. Z okien autokaru widzimy nasz hotel. Co prawda kierowca nie chce się zatrzymać i wysadzić nas po drodze, ale zapamiętujemy drogę i po opuszczeniu pojazdu dziękujemy naganiaczom za taksówkę – idziemy piechotą! Szczerze powiem, nie wiem jak tego dokonałam.

Prawie pół godziny marszu z piętnastokilowym plecakiem w pełnym słońcu to nic w Warszawie, ale dokonanie tego w Sajgonie, gdzie każde przekroczenie ulicy w moim przekonaniu grozi śmiercią, to naprawdę coś. Tak bardzo chciałam szybko dotrzeć na miejsce, że szłam przed siebie, za bardzo się nie rozglądając, a to tam chyba najlepsza metoda.

Później, po zostawieniu bagażu, wyszliśmy „pospacerować” po mieście i to mnie zmęczyło po 5 minutach. Jak tylko rozejrzałam się i „trzeźwym okiem” oceniłam sytuację. Pokłóciliśmy się z Adamem na środku drogi chyba ze trzy razy. On wrzeszczał, że mam natychmiast się ruszyć do przodu, bo nigdy nie przejdziemy, a ja wrzeszczałam, że chyba zwariował i że chce mnie zabić…

Te okropne skuterki były wszędzie, w ogromnych ilościach. Jechały cały czas i każde przekraczanie ulicy kosztowało mnie sporo nerwów.Wiem, że „miasto kontrastów”, to określenie mało oryginalne i wyświechtane, ale do Sajgonu naprawdę pasuje jak ulał. Obok wysokich nowoczesnych wieżowców, rozpadające się baraki, obok pięknie przystrzyżonych trawników, brud. Z jednej strony ulicy Prada i Gucii, a z drugiej strony ulicy kobieta siedzi na chodniku i smaży placki. Między wypasionymi limuzynami i wielkimi terenówkami przeciskają się ludzie z tradycyjnymi koszami na plecach – obładowani czym tylko się da.

Kolejnym punktem naszej podróży jest  Hanoi. Tutaj zaskoczenie. Taksówkach życzy sobie za dojazd z lotniska do starej dzielnicy, w której jest nasz hotel, dokładnie tyle, ile piszą w przewodniku. Dodatkowo częstuje nas wodą, zapewniając przy tym rozbrajająco: „no money”, czym już mnie naprawdę wzrusza.

W Lonley Planet  piszą, że stare Hanoi, dzielnica położona obok jeziora, to „Azja jakiej się spodziewasz” – zastanawiam się po drodze, co to dokładnie znaczy, ale gdy docieramy na miejsce – wiem.  Uliczki są wąskie i zatłoczone, wszędzie jest głośno i pachnie jedzeniem. Dookoła ładne, ale podniszczone domy, które mają już za sobą czasy świetności. Wszędzie zwisają kable. Handel kwitnie.

To faktycznie Azja, jakiej się spodziewałam, ale to nie znaczy, że to Azja na jaką byłam gotowa ;)Jeśli w Sajgonie przechodzenie przez ulicę sprawia problemy, ale po chodnikach można poruszać się w miarę swobodnie, to w Hanoi w ogóle jakiekolwiek przemieszczanie się, jest mocno skomplikowane, bo cos takiego jak chodnik po prostu nie istnieje. To znaczy, jeśli mam się wyrażać precyzyjnie, to istnieje, ale bynajmniej nie jest przeznaczony dla pieszych. Chodnik to fantastyczne miejsce do zaparkowania skutera (raczej wielu skuterów), to też idealne wprost miejsce na sklep. Nadaje się też świetnie na restauracyjny (a może „garkuchniowy”) ogródek. Chodnik generalnie świetnie nadaje się do wielu rzeczy i dlatego zupełnie nie nadaje się do tego, żeby po nim chodzić.

Chodzi się bezpośrednio po ulicy, a właściwie uliczce, tej samej, po której jeżdżą autobusy, limuzyny, skutery, riksze…  Na tej samej ulicy obok nas przepychają się Wietnamczycy z wózkami i koszami i oczywiście całe rzesze wystraszonych tym chaosem turystów. 30 minut w takich „okolicznościach przyrody” męczy bardziej niż 6 godzin spaceru w innym mieście, ale ogólnie jestem zadowolona. Po pierwsze oczywiście dlatego, że udaje mi się to przeżyć, a po drugie dlatego, że naprawdę fajnie jest zobaczyć to uliczne życie na własne oczy.

Kolejne kwartały ulic są opanowane przez różne branże. Mijamy więc sprzedawców lampionów, sklepy żelazne,  wytwórców nagrobków, stoiska z kukiełkami teatralnymi, ziołami i oczywiście z jedzeniem, jedzeniem, jedzeniem. Mięso, ryby, wiszące żaby i kaczki, warzywa, owoce, przyprawy – feeria kolorów i zapachów. Wieczór w tym pełnym życia zakątku jest naprawdę przyjemny. Przyjemny jest też poranek, kiedy czekamy na autokar i możemy obserwować, jak to życie się z rana zaczyna i dzielnica się powoli zapełnia.

Żeby zwiedzić słynną Ha Long Bay wykupujemy wycieczkę w lokalnym biurze podróży. Możliwości i opcji do wyboru jest całe mnóstwo. My decydujemy się na dwie noce na łodzi Elizabeth, z kajakowaniem po zatoce.  

Szczerze mówiąc dość mocno martwiłam się tą wycieczką, bo sporo się naczytałam w internecie o nieudanych wyprawach tego typu, że ktoś kogoś oszukał, nie było, łodzi, przewodnika, jedzenia, pogody itp., itd. Nam się jednak udało. Kajuta na łodzi była przyzwoita, przewodnik sympatyczny i rozgadany, a pogoda… No właśnie – pogoda...

Pierwsze dnia, po dotarciu nad Zatokę wcale nie byłam zachwycona.  Niebo było dość mocno zachmurzone. Statków i łodzi wielki tłum. Widoki były ładne, ale nie powalające. Mocno wiało, więc nie odważyłam się wsiąść do kajaku i zastanawiałam się trochę, „co ja tu będę robiła kolejne dwa dni”. Zwiedziliśmy w towarzystwie wielu innych turystów jaskinię o nazwie „Raj”, która była ogromna i pewnie robiłaby wielkie wrażenie, gdyby nie to, że Wietnamczycy wpadli na pomysł oświetlenia jej na kolorowo – co kawałek mijało się więc różowe, błękitne czy żółte skały, wyglądające groteskowo. Wieczorem byłam padnięte. Zasypiałam przy akompaniamencie wietnamskiego karaoke, które odbywało się na naszym statku i na wielu innych dookoła.

Następnego dnia sytuacja się jednak zupełnie zmieniła. Po pierwsze, pogoda zrobiła się fantastyczna! Po drugie, mniejszą łódką popłynęliśmy w głąb zatoki, co sprawiło, że nie poruszaliśmy się w kolumnie innych łodzi. Okolica opustoszała, a w pełnym słońcu widoki zrobiły się naprawdę niesamowite. Dotarliśmy do pięknego miejsca do kajakowania. Morze było spokojne, więc się odważyłam, mimo że nie umiem pływać i trochę się bałam, bo kamizelka była taka trochę… wątpliwej jakości... Płynęliśmy tym kajakiem przez piękne jaskinie i zatoczki. Cudnie po prostu!

Na koniec odwiedziliśmy hodowlę pereł.  Jak odróżnić prawdziwą perłę od fałszywej? Trzeba nią potrzeć o szklaną powierzchnię – zewnętrzna warstwa zejdzie, ale po wyczyszczeniu perła nadal będzie miała swój połysk. Tylko kto spróbuje to zrobić u jubilera? ;)

Naprawdę dzień był pełen wrażeń i napatrzyłam się i napstrykałam zdjęć do woli. Gdybym wróciła do Hanoi po pierwszym dniu, nie doceniłabym piękna tego miejsca, a tak – jestem pod wrażeniem.