Podróż Madryt, Segowia, Toledo

Ponieważ poprzednia noc prawie w całości poszła na transport - śpimy długo. Na dodatek pada, więc czujemy się usprawiedliwieni...

Wychodzimy z hotelu koło 10 i wolnym krokiem (zalety mieszkania w centrum!) idziemy do Palazio Real czyli Pałacu Królewskiego. Jeśli poprzednio napisałem, że w Madrycie coś mi się wydaje duże, to teraz nie wiem co napisać. Pałac JEST duży faktycznie! Zostawiamy plecaki i mokre kurtki w szatni i idziemy zwiedzać wnętrza. Zdjęć nie można robić i bardzo szkoda. Pałac - w obawie przed pożarem - został wybudowany bez użycia drewna jako materiału konstrukcyjnego. Wystrój - oszałamiający! Jest np. sala porcelanowa (na ścianach), jedwabna, olbrzymia jadalnia. Wszystko faktycznie Królewskie przez duże K.

Jest tak pięknie, że stojący obok starszy holender "pstryka" fotki z biodra. Zdradza go tylko czerwony przedbłysk dalmierza. Zastanawiamy się przez chwilę czy nie spróbować, ale jednak dajemy spokój.

Po około 2 godzinach idziemy jeszcze do Apteki i Zbrojowni (obejmuje je zakupiony bilet). O mnogości zbrój nie będę pisał - są i dla konia i dla psa i dziecięce... Jak ktoś zwiedza z dziećmi płci męskiej - musi dodać dodatkowe 60 minut, bo gwarantuję, że chłopaków się prędko od takiej ilości uzbrojenia odciągnąć nie da.

Wychodząc zauważamy kolejkę na pół kilometra - widać nie tylko my mieliśmy taki pomysł na deszczowy dzień. Potem już będzie to jakaś prawidłowość - jeśli gdzieś jesteśmy wcześnie rano (lub zaraz po otwarciu ;-), to jest w miarę luźno. Im później tym więcej ludzi...

Kawałeczek dalej jest Plaza Mayor. Byłoby pięknie ale po pierwsze ciągle pada, a po drugie plac okupują wystawcy dóbr luksusowych z Niemiec - mam spore kłopoty żeby zrobić fotografię części placu, ale w końcu udaje mi się to w taki sposób, że jednak nie widać ani Mercedesa, ani Audi, ani innych "Boschów". Plac śliczny - mimo tego. Obok jest Mercado San Miguel - niby zwykły "targ" pod dachem, ale jest i kawa i pyszne ciacho. Do tego oczywiście są i "zwykłe" stoiska... zwieszają się szynki (jamon), ruszają jakieś kraby i kalmary, piękna hiszpanka pakuje komuś torty na wynos, owoce leżą w wyrafinowanych piramidach (podaje zawsze sprzedawca!). Egzotyka.

Po obiedzie nie pada - idziemy do Muzeum Reina Sofia. Ponieważ to sobota, to od 14 wstęp jest bezpłatny. Ale coś za coś - po pierwsze trzeba zająć miejsce w błyskawicznie tworzącej się kolejce trochę przed 14, a po drugie - kompletnie nie ma planów muzeum. Jak ktoś sobie nie wydrukował z netu to chodzi na ślepo. Zbiory spore (głównie sztuka nowoczesna, ale też Dali, Picasso), świetny taras widokowy na 3 czy 4 piętrze - miasto odbija się w nisko zawieszonym stropie - ciekawe wrażenie...

Z muzeum idziemy w stronę Prado. Po drodze Caixa Forum - budynek kiedyś przemysłowy został świetnie zmodernizowany - obecnie jest tu centrum sztuki (różnej). Bajeczne schody ze stali nierdzewnej, bajeczne schody z betonu na wyższe piętra, budynek trzyma się nie wiadomo na czym, bo prawie nie dotyka ziemi, bajeczne piuropusze z zardzewiałej blachy w okolicach dachu. A na dokładkę obok ściana budynku porośnięta (w całości!) zielenią. Mniam dla oczu.

Na koniec dnia idziemu do położonego naprzeciwko Królewskiego ogrodu botanicznego. Cisza, spokój, każda roślina opisana, a jest ich olbrzymia ilość. Taki "wyciszacz". 

Niedziela. Kto rano wstaje... ten żwawym krokiem maszeruje na Rastro czyli wielki targ organizowany tylko w ten dzień tygodnia. Jesteśmy koło 9:30 i boimy się czy aby nie za wcześnie, bo Hiszpanie nie lubią tak rano wstawać, ale widać targ opanowali jacyś inni, "poranni" - nie wiedzieliśmy, że taka odmiana istnieje...

Moja lepsza połowa kupuje filcowe "korale" i torbę dla pozostawionego w kraju nastoletniego potomstwa płci pięknej. Ja wynajduję 2 przezabawne koszulki, którym nie mogę się oprzeć. Jest co prawda trochę "chińszczyzny" ale zdecydowanie mniej niż można się było spodziewać. Asortyment - od rękodzieła do masek gazowych. A wszystko to odbywa się w cieniu moich ukochanych platanów, które - mimo, że to dopiero początek maja - pachną, że aż boli głowa.

Tu mała dygresja natury ogólnej - do tej pory (a jak się okazało to później też nie) nikt nas nie próbował okraść, oszukać, zabrać nam dokumentów itp. Miła odmiana po Barcelonie gdzie w ciągu 3-ch dni 4 razy łapałem za rękę amatorów mojego portfela, a raz była to (sic!) kobieta z niemowlęciem na ręku. Tu albo nie kradną, albo "służby" skuteczniejsze.

Po zakupach bazarowych jedziemy na Las Ventas - to tu stoi arena - na bagatela 23000 miejsc (przepisałem to z przewodnika zaznaczam, bo nie wygląda na tyle) - gdzie można oglądać walki byków . Chcemy kupić bilety, ale kompletnie nie wiemy o co pytać. Komunikację utrudnia nie tylko kompletnie niezrozumiały schemat miejsc (w końcu miło jest PRZED zakupem wiedzieć co się kupuje i gdzie), ale także to, że w 4-ch okienkach żaden ze sprzedawców nie mówi w obcym języku. W końcu jeden z nich woła o pomoc z zaplecza. Pomoc ma kruczoczarne włosy, około 30 lat, prześliczny uśmiech i zamiast wdawać się w tłumaczenia rezolutnie pyta ile chcemy wydać.

Wyciągam 30 Euro, mówię, że to ma wystarczyć na dwa bilety. Po ustaleniu, że mogą być "sol" czyli w strefie słonecznej babeczka sama wybiera miejsca. I super. Na bilecie są co prawda jakieś dziwne oznaczenia, ale nie przejmujemy się zbytnio. Potwierdzam tylko (jak już spotkałem osobę mówiącą po angielsku) że na pewno zaczyna się o 19:00.

Mamy kilka godzin czasu. Sprawdzam, że zdążymy jeszcze przed zamknięciem do Templo Debod - egipskiej świątyni podarowanej Hiszpanii za pomoc przy ochronie zabytków. Jedziemy metrem, bo to drugi koniec miasta. Świątynia jednak nie zachwyca jakoś specjalnie - ot, kilka skalnych bloków. Może to po prostu brak właściwej atmosfery, ale nie czuliśmy się jak w Egipcie ;-)

Bardzo ładny jest natomiast park, w którym stoi Templo - pokręciliśmy się po nim trochę i postanowiliśmy odwiedzić Don Kichota na jego pomniku na pobliskim Plaza de Espania. Do zdjęcia trzeba się co prawda ustawić w kolejce, ale czy nam się gdzieś spieszy? Czekając można pooglądać dwie fontanny znajdujące się na placu (jedną od razu za plecami Don Kichota, drugą po przeciwnej stronie placu). Przy placu oczywiście budynek jakiegoś urzędu - czy muszę dodawać, że duży?

Ponieważ do wieczora było jeszcze sporo czasu wolnym krokiem poszliśmy w kierunku placu Sol - bardzo chciałem mieć fotkę punktu, od którego mierzone są odległości w Hiszpanii, a taki właśnie się tam znajduje. Na placu - konsternacja - strajkują właśnie śmieciarze. Cały plac zawalony jest papierami (na szczęście tylko papierami) w kawałkach - od mniej więcej A4 do ścinków jak z niszczarki. Widok dość niesamowity.

Pod wieczór jedziemy na Corridę - jak się okazuje dość szybko znajdujemy właściwe miejsce, piętro, sektor i rząd. Zgodnie z tym co na bilecie (sol) słońce świeci nam prosto w twarze. Na razie jeszcze nie ma zbyt wielu ludzi, więc jest czas, żeby się porozglądać. Mam skojarzenia z walkami gladiatorów - gdyby nie dwa kredowe kręgi w środku areny złudzenie byłoby zupełne. Powoli trybuny się wypełniają. Widać starsze Hiszpanki wahlujące się pośpiesznie oraz widać (a przede wszystkim czuć! - niestety strasznie smrodzą mnóstwem cygar) Hiszpanów - większość starsza - średnia około 50-55 lat. Na arenę wychodzą uczestnicy corridy, przedstawiają się publiczności. Za chwilę wybiega byk.

I właściwie od tego momentu jest już tylko gorzej. Niby wcześniej każdy wie, że byk ginie, ale ostrzegam - co innego wiedzieć, a co innego widzieć. Po pierwszej walce powinniśmy wyjść, ale za późno się podnosimy i... nic z tego! Zwyczaje są takie, że jak trwa walka to nikt nie może wyjść aż do śmierci byka. Drugą walkę "podziwiamy" patrząc bardziej na publiczność niż na arenę. Tubylcy - być może dlatego, że są przyzwyczajeni od małego (całość transmituje nawet telewizja) - wyrażają żywe reakcje, krzyczą, gestykulują... Uff... Nareszcie koniec! Wychodzimy. Razem z nami kilku Amerykanów oraz prawie wszyscy Azjaci w zasięgu wzroku. Jestem gotowy podpisać każdy apel w obronie praw zwiarząt.

Spróbowaliśmy - widziałem - odradzam. Tyle.

Na pocieszenie idziemy w miasto. Nie możemy jakoś ochłonąć. Może to z zaaferowania zamawiamy w knajpce zestaw "special tapas". Jak special, to special - dostajemy 5 miseczek, z których tylko 1 nadaje się w miarę do jedzenia. Żona kapituluje przy trzeciej, ja upieram się, że skosztuję wszystkiego (ślimaka też - a co).

Po wszystkim źle śpię - śnią mi się ślimaki na przemian z męczonymi bykami. Brrr. Aby do rana! 

Małe wyjaśnienie - już na etapie planowania wyjazdu założyliśmy, że będzie to Madryt +

Kwestią do decyzji pozostało tylko co ma być tym plusem - żona naciskała na Segowię (i słusznie), ja bardzo chciałem zobaczyć wiatraki (Consuegra, Campo Criptana), Toledo, Avilę, Aranjuez i Escorial. Po zgodnym wyborze Segowii został nam tylko jeden wolny dzień do zagospodarowania. Padło na Toledo. Na dodatek ten jedyny wolny dzień, to poniedziałek (co ma znaczenie). Zaostrzyłem ołówki, odpaliłem internet i podzieliłem kilkadziesiąt punktów na turystycznej mapie Toledo (tak, tak!) na kategorie: muszę, można, jak starczy czasu.

Poniedziałek natomiast jest ważny, bo akurat w ten dzień kilka obiektów (Alcazar, Muzeum Żydów) w ogóle nie jest czynnych, a część tylko przed południem. Ale to wiedziałem jeszcze przed wyjazdem. Wiedziałem też, że "szybki pociąg" do Toledo odchodzi z dworca Atocha.

Rano w poniedziałek jedziemy na dworzec odpowiednio wcześniej żeby kupić bilety. Wchodzimy - a tu zaskoczenie - wszędzie palmy, zielono. Jakiś raj szalonego ogrodnika. Kupujemy bilety w jedną stronę - niestety jak się potem okazało, bo po pierwsze "tam i powrót" jest tańszy niż tylko "tam", a po drugie w szybkich pociągach się nie stoi - co oznacza, że jak sprzedadzą wszystkie miejsca siedzące, to "sorry" - jedziesz dopiero następnym (lub jeszcze następnym). Innym rodzajem zaskoczenia są środki ostrożności - żeby wejść do pociągu trzeba przejść przez bramkę jak na lotnisku, na pociąg czekasz w specjalnej poczekalnia a na peron wchodzisz max 15 min. przed odjazdem, bo pociąg jest myty, czyszczony i polerowany :-)

Zajmujemy miejsca, ruszamy i... nic się nie dzieje. Zmieniają się krajobrazy za oknem (coraz szybciej!) w środku natomiast nie czuć i nie słychać prawie nic. Ciekawe ile on jedzie...

Wysiadamy na dworcu w Toledo (o którym jeszcze będzie pod koniec) i raźno (z racji braku informacji turystycznej na miejscu) maszerujemy w kierunku miasta. Do Puerta de Bisagra (która stanowi bramę na starówkę), gdzie spodziewamy się dostać jakąś lepszą niż wydrukowana z netu mapę jest około 1,5 km z czego ostatnie 250m pod górę. Informacji nie ma, ale że mapa drukowana całkiem się sprawdza, to idziemy dalej.

Jest ostro pod górę, ale za to coraz fajniejsze widoki. Wleczemy się wolno, zaglądamy trochę do sklepów z pamiątkami, a że to już okolice 10:00 to zaczynają nas wyprzedzać pierwsze autobusy z "japończykami". Japończycy wszędzie lubią podjechać pod bramę, więc na stromym podejściu nie robią nam konkurencji :-)

Mijamy Casa de los Picos (charakterystyczny budynek z wystającymi ze ścian rombami), ale nie udaje mi się zrobić zdjęcia - jest "obstawiony" dostawczymi ciężarówkami, które próbują się minąć w wąskim przejściu.

Dochodzimy do Placu Zocodover. Jest informacja turystyczna, mają mapy i mówią po angielsku. Pełnia szczęścia. Sam plac też śliczny, ale idziemy w stronę Katedry. Dochodzimy. Japończyków mało, ale plac, z którego można by zrobić zdjęcie akurat tak położony, że wychodzi dokładnie pod słońce. Coś na razie nie mam szczęścia. Na dodatek w samej Katedrze też nie wolno robić fot. Mają ochroniarzy "szybszych niż lampa błyskowa" i bardzo czułych. Facet jest przy tobie już w momencie jak sięgasz po aparat!

A szkoda, bo byłoby co robić - są piękne organy, zbiór monstrancji, szaty liturgiczne (najstarsze z XV w.), piękne zdobienia ścian, chór (!!!), ołtarz, rzeźby w kamieniu i drewnie. No trudno.

Po wyjściu idziemy wąskimi uliczkami w stronę Kościoła św. Tomasza - chcemy zobaczyć "pogrzeb hrabiego Orgazy" El Greca - w chwili powstania jedno z większych malowideł na świecie. Za późno! W większości skośnooka kolejka zapowiada stanie na godzinę (w słońcu!). Dochodzimy do wniosku, że jednak nie warto (ole!) i idziemy w stronę rzeki. Mijamy zamknięte Muzeum Żydowskie w Synagodze El Transito (ale budynek ładny!).

Spacer wzdłuż Tagu jest uroczy, widoki śliczne, żadnych "grup zorganizowanych". Komletna cisza. Pstrykam aparatem jak szalony - odreagowuję chyba Katedrę :-)

Zaglądamy na parę minut do Synagogi Świętej Marii - nastrojowo, półmrok, detale wycyzelowane w kamieniu. Pięknie po prostu.

Chcę jeszcze wejść do Monasterio de San Juan de los Reyes (czynny dzisiaj tylko przed południem). Z zewnątrz wygląda surowo - wrażenie potęgują szekle więźniów odbitych Maurom - takie memento o zawiłości losu ludzkiego. Początkowo przegapiamy wejście. Wracamy i znajdujemy je trochę z boku. W środku ani śladu surowości. Piękne zdobienia w kamieniu. Ale największe wrażenie robi dziedziniec, mnóstwo zieleni, cisza, grają cienie na ścianach i podłodze. Łagodnie wieje wiatr, mamy wrażenie, że zaraz zza rogu wyjdą zakonnicy... Poza nami jest tylko kilka osób, a chwilami nie ma nikogo. Zdecydowanie polecam.

Zbliża się godzina sjesty. Zaraz wszystko zamkną na ok. 2 h. Idziemy na tapas, bo po pierwsze jest jeszcze za wcześnie na obiad, a po drugie ceny za obiad na starówce opierają się na dziwnym mnożniku "x 2 i więcej".

Po jedzeniu idziemy jeszcze zobaczyć most św. Marcina. Zapomniałem napisać, że Toledo słynie z marcepanu i stali damasceńskiej. Marcepanu nie lubimy, za to po drodze mijamy liczne warsztaty grawerów i inne Cepelie. Zaglądamy do jednego w bocznej uliczce. W kompletnie pustym pomieszczeniu starszy pan precyzyjnie coś wystukuje w "blaszce". Za chwilę "blaszka" okazuje się prześlicznym wisiorem, a że sprzedawca "za darmo" dorzuca jeszcze zapięcie... Wychodzimy z zakupem - żona wygląda ślicznie, a ja jestem dumny z wykazanego refleksu :-)

Po chwili dochodzimy do mostu. To dość mało "wycieczkowa" strona miasta, więc turystów nie ma, mimo, że widoki na Tag piękne. Podziwiamy akrobacje jaskółek (mieszkają pod mostem), rozkoszujemy się ciepłem i widokami - uwielbiam kraje, w których kaktusy rosną w charakterze chwastów...

Wleczemy się - trochę wzdłuż murów, trochę krętymi uliczkami - generalnie w stronę dworca. Mamy jeszcze pół godziny do odjazdu, więc bez pośpiechu. Przy kasie tragedia. Nikt nie zna angielskiego, ale i bez tego rozumiem, że nie ma biletów na powrót. Następny "szybki" jest za 1,5 h i kosztuje 50% więcej (bo jedzie 3 minuty krócej :-). Nauczka, żeby kupować powrotne od razu. Co teraz zrobić z taką ilością czasu? Termometr przed budynkiem wskazuje 31 stopni, więc wypijamy po piwie (jest restauracja - całkiem sympatyczna).

Oglądamy dworzec, bo nie codziennie można zobaczyć taką perełkę - śliczna budowla z elementami mauretańskimi, piękne stare kasy biletowe, drewniane zdobienia, witraże itp. Na dodatek przy dworcu jest piękny różany ogród - jest kilka gatunków - część już przekwitła, ale część dopiero kwitnie i przecudownie pachnie.

Idziemy z dworca z powrotem w stronę rzeki, ale tym razem nie przechodzimy przez most, tylko skręcamy w lewo - w stronę Puente de Alcantara. Znowu most i to śliczny, ale że słońce pali i jest pod górę, to nie przechodzimy na drugą stronę i powoli wracamy. Pociąg już czeka.

Ponieważ to droższa wersja, to nie dość, że rozdają słuchawki po wpięciu których do fotela można oglądać film (przyrodniczy) wyświetlany na monitorze w przejściu, to jeszcze jest wyświetlacz pokazujący prędkość. Pierwsze zdjęcie robię jak pokazuje 160 km/h - już myślę jak będę pokazywał je znajomym z dumą. Potem pociąg przyspiesza... Robię drugie zdjęcie jak pokazuje 200 km/h. Potem pociąg przyspiesza... Jedzie przez dłuższą chwilę 220 - już sięgam po aparat, a potem... tak, tak - znowu przyspiesza. W trakcie naszego powrotu osiąga maksymalnie 271 km/h, ale zdjęcia nie mam. Nie chciałem wyjść na kretyna co to się co pół minuty podrywa z fotela. Za to od powrotu będą mnie śmieszyły krajowe rozmowy: "kupujemy Pendolino czy nie?", "pojedzie 160 km/h, a może nawet 180..." Żona, która ma talent do puentowania różnych sytuacji w jednym zdaniu krótko stwierdza: "nigdy ich nie dogonimy - a już na pewno nie za naszego życia".

Na dworcu w Madrycie kupujemy jeszcze tylko bilety na jutrzejszy wyjazd do Segowii. Idziemy na kolację z winem. Potem hotel. Zmęczeni, ale szczęśliwi.

Rano znowu szybki pociąg, ale jesteśmy już uodpornieni. Spora część podróży przebiega tunelem pod górami, więc jak wysiadamy na odludziu, to trochę jestem zdziwiony. Niby wiedziałem, że stacja jest trochę poza miastem, ale to jakieś zupełne "krzaczory". Wychodzimy wraz z grupą 40 innych podróżnych przed budynek - kursują 2 linie autobusowe. Paradoksalnie - zamiast na Dworzec Autobusowy lepiej wybrać tę jadącą na Plac Artylerii - to tam jest architektoniczne "ciastko z dziurką" czyli akwedukt.

Jest tam też punkt informacji turystycznej, ale o tej porze jeszcze nie czynny. Idziemy na szybką kawę, pogryzamy churros (podłużne, smażone na głębokim tłuszczu, ciasto a'la gniazdka, ale bardziej wytrawne) maczane w marmoladzie. Przy okazji oglądamy akwedukt w stanie "przed wycieczkowym" czyli kompletnie pusto wokoło. W informacji dostajemy mapę (mimo, że znowu miałem wydrukowaną z netu - tak na wszelki wypadek).

Idziemy przez Juderię czyli starą dzielnicę żydowską - swoją drogą, to niesamowity jest ten splot: muzułmanie+żydzi+chrześcijanie - kiedyś razem i tworzyli rzeczy naprawdę piękne. Dochodzimy do Katedry - wewnątrz okazuje się bliźniaczo podobna do tej z Toledo, ale zdecydowanie mniej zdobiona. Taka bardziej surowa w wystroju. Z zewnątrz za to jest śliczna - poza tym góruje nad okolicą i widać ją z daleka.

Wzdłuż murów (widoki na doliną poniżej niesamowite) wędrujemy w stronę Alcazaru. Wybudowany jest na skale wysoko nad okolicą - niestety, nie mamy zdjęcia z dołu, bo dopiero stamtąd byłoby widać jak trudny do zdobycia musiał być kiedyś. Wewnątrz jest kilka pomieszczeń do zwiedzania, ale nie robią wielkiego wrażenia, bo są raczej puste. Za to piękny widok z okien - a jak wychodzimy na baszty, to już wogóle szaleństwo dla oka. Ponieważ kupiliśmy dodatkowo bilet na wieżę Jana II wspinamy się po krętych wąskich kamiennych stopniach (około 150). Na górze zawrót głowy - miasto, dolinę i okolicę mamy u swoich stóp. Jest tak wysoko, że do bocianiego gniazda znajdującego się na wysokim drzewie rosnącym na dziedzińcu zaglądamy patrząc w dół! Kilka zdjęć, chwila odpoczynku i wracamy - na szczęście akurat nie trzeba się z nikim mijać na schodach.

Segowia jest mniejsza niż Toledo i mniej jest obiektów "turystycznych". Wstępujemy na tapas i lody, a że zostało jeszcze trochę czasu do autobusu robię wypad pod górę schodami obok akweduktu. Pstrykam kilka zdjęć. Jest pięknie. Staram się, żeby to co widzę zostało mi pod powiekami...

Powrót już bez przygód. Autobus, pociąg, metro pod hotel. Wieczorem jeszcze tylko idziemy na plac Sol - tym razem strajkują pracownicy wodociągów. Żałujemy, że nie zalali placu wodą (wzorem śmieciarzy), bo gorąco...

Wracamy do hotelu idąc od Sol do Gran Via ulicą gdzie roi się od sex shopów i "panienek". Najwięcej jest przy McDonaldzie.