Podróż Piaski Jordanii

Po kilku godzinach jazdy docieramy do celu. Akaba to jedyny port w Jordanii, i tutaj koncentruje się ruch turystyczny. Widać jednak, że mieszkańcy Jordanii dopiero niedawno zaczęli rozwijać tę gałąź gospodarki - miasto jest "w budowie". Wszędzie można spotkać ciężki sprzęt budowlany. Pewnie za kilka lat całe wybrzeże (no, zaledwie 27 kilometrów, bo tyle wybrzeża należy do Jordanii) będzie zasłonięte ogromnymi hotelami. Teraz jeszcze jest tu stosunkowo spokojnie.

Wieczorem z radością rozkładam się na plażowym leżaku. Tłumu nie ma  - leżaki dookoła puste. Ciągle jest bardzo ciepło. Na horyzoncie z jednej strony widać światła  izraelskiego Eljatu, a z drugiej egipskiej Taby. Piasek pod nogami, morze szumi, ogarnia mnie wakacyjny entuzjazm. Głośno zachwycam się plażą, na co mój mąż reaguje zdziwieniem: „Mówimy o tej samej plaży?”. Ściągam na chwilę różowe okulary – faktycznie – paręnaście metrów po prawej płotek oddzielający nasz hotel od sąsiedniego hotelu, paręnaście metrów po lewej pomost dla popularnych nad Morzem Czerwonym łódek ze szklanym dnem. Na długie romantyczne spacery wzdłuż brzegu nie mam co liczyć. Woda też nie ma koloru jak na Karaibach. Jakoś mi to jednak nie przeszkadza. Cieszę się, że jest łagodne zejście do morza, i nawet po zachodzie słońca  woda jest bardzo, ale to bardzo ciepła. Zresztą, nie przyjechałam tutaj tylko po to, żeby leżeć na plaży. Moja radość z wakacyjnego wypoczynku nie maleje. Już wkrótce zobaczę Petrę, słynne skalne miasto, które przyciągnęło nas w te strony!

W dzień próbujemy trochę pooglądać miasto. Przed hotelem czekają taksówkarze proponujący swoje usługi, ale na początek chcemy się przejść. Zresztą – nie wiemy, co chcemy zobaczyć. Odwiedzamy małe sklepiki z pamiątkami, zwiedzamy wykopaliska archeologiczne, włóczymy się bez celu. Przy temperaturze powietrza przekraczającej 40 stopni za długo nie da się tak spacerować. Całe szczęście wilgotność jest bardzo niska, co sprawia, że jest mi jedynie duszno, a moje ubranie ciągle jest zupełnie suche. Da się wytrzymać ;)

Spacer po mieście kontynuujemy wieczorem. Pytamy w hotelu, czy po zmroku można spokojnie wyjść na zewnątrz. Oczywiście, że można – bez obaw, nic nam nie grozi.  Wychodzimy po 22.00, uliczny termometr wskazuje 38 stopni – to ile było w ciągu dnia??? Światła miasta i tłumy ludzi na ulicach sprawiają, że faktycznie czujemy się bezpiecznie i przechadzka o tej porze jest naprawdę przyjemna.

Jordańczycy robią na nas wrażenie ludzi przyjaznych, pogodnych i dumnych ze swojego kraju. Dobrze wyrażają się o królu,  wśród hotelowych gości jest sporo wypoczywających Jordańczyków z rodzinami. W lokalnym centrum handlowym można zobaczyć wiele europejskich marek – chyba standard życia jest tu nieco wyższy niż na przykład w Egipcie.

Na pierwszą wycieczkę wybieramy się na pustynię Wadi Rum.  To naprawdę niezwykłe miejsce. Pełne pięknych krajobrazów. Przy punkcie informacyjnym czeka wielu Beduinów, którzy na co dzień zajmują się wożeniem turystów po pustyni. Niezniszczalne toyoty można tu spotkać wszędzie. My także ruszamy na podbój pustyni jednym z takich pojazdów. 

Ciemne, pomarańczowe skały piaskowca robią na mnie ogromne wrażenie. Na początek podziwiamy widowiskową skałę  Siedem Filarów Mądrości, nazwaną tak w nawiązaniu do tytułu wspomnień T. E. Lawrence'a. Moim skromnym zdaniem nazwa jak najbardziej pasuje do widoku ;)

Później jedziemy do miejsca zwanego Źródło Lawrence'a – podobno Lawrence z Arabii był tutaj podczas arabskiego powstania . W rozstawionym w pobliżu beduińskim namiocie mamy okazję napić się tutejszej bardzo słodkiej herbaty. Jest naprawdę ciepło i picie w tym upale gorącego napoju wydaje się być ciekawym pomysłem ;) Podziwiamy kolejne skalne monumenty. 

Zwiedzamy Kanion Khazali, gdzie na ścianach można oglądać starożytne naskalne rysunki, a później wspinamy się na bosaka  na szczyt ogromnej piaskowej wydmy. Wchodzenie pod górkę, tonąc po kolana w piachu, wcale nie jest łatwe, ale frajdę mam niesamowitą, szczególnie kiedy już z góry mogę obserwować okolicę. Po obejrzeniu zachodu słońca nad pustynią i po kolacji w „beduińskim” obozowisku nadchodzi moment powrotu.

Żałuję, że nie mieliśmy okazji zostać dłużej w tym magicznym miejscu. Warto byłoby spędzić tam więcej czasu. Beduini są przygotowani na przyjęcie turystów. Można spędzić na przykład noc w namiocie na pustyni.  No i podobno jest to wspaniałe miejsce dla wielbicieli wspinaczki i trekkingu.

Więcej informacji można znaleźć na oficjalnej stronie Wadi Rum.

Celem naszego przyjazdu do Jordanii jest Petra. Zdjęcia z tego skalnego miasta wykutego w różowym piaskowcu zachwyciły mnie na tyle, że jak tylko nadarzyła się okazja, zdecydowałam się wybrać na pustynię w środku lata ;)

Przez wiele wieków to miejsce było zupełnie zapomniane. Dopiero na początku XIX wieku szwajcarski podróżnik, Johann Ludwig Burckhardt, wydobył od Beduinów tajemnicę istnienia Petry.

To niezwykłe miasto było wspominane w Starym Testamencie, pod nazwą Sela – stolica państwa Edomitów. Od IV wieku p.n.e. miasto zamieszkiwali Nabatejczycy.  Przez wieki leżało na szlaku handlowym, co umożliwiało mu imponujący rozwój. Jego bogata architektura świadczy o rozległych kontaktach Nabatejczyków z innymi ludami. W Petrze można zaobserwować wpływy różnych stylów architektonicznych. Część budowli ma charakter typowy dla Nabatejczyków, ale widać też wpływy egipskie, hellenistyczne, a nawet rzymskie.

Jedyna droga do miasta prowadzi przez kilometrowy wąwóz Sik. Już spacer tym wąwozem, pomiędzy ścianami z kolorowego piaskowca o wysokości około 80 metrów, jest niesamowitym przeżyciem. Po drodze napotykamy pierwsze wykute w skale budowle i podziwiamy wielokolorowe formacje skalne.U wylotu wąwozu czeka na turystów prawdziwa perła – skarbiec – El Khazneh Faraoun – najbardziej znana budowla skalnego miasta. Naukowcy są zgodni co do tego, że powstała ok. I-II w. n.e., nie jest natomiast jasne, czy był to królewski grobowiec, czy raczej świątynia.

Dalej można podziwiać zarówno okazałe grobowce, jak i domy zwykłych ludzi. Jest amfiteatr oraz kolumnada w stylu rzymskim, a także skomplikowany system wodociągów i cystern skalnych. Niestety upał nie sprzyjał długiemu zwiedzaniu.

My, z braku czasu i z powodu takich a nie innych warunków atmosferycznych, wybraliśmy krótszą trasę zwiedzania i spędziliśmy tam jedynie kilka godzin, podziwiając tak zwaną Ścianę Królewską z zespołem grobowców tylko z daleka. Przyznam szczerze, że przydałyby się przynajmniej dwa wiosenne dni, żeby w pełni poczuć atmosferę tego miejsca i wszystko na spokojnie zobaczyć. Oczywiście lepszy rydz, niż nic, ale jeśli ktoś  jest jeszcze przed tą podróżą, to proponuję tak to zaplanować, żeby przenocować w którymś z hoteli w Wadi Musa i  spędzić w Petrze więcej czasu.

 Na koniec Morze Martwe – ponieważ nie potrafię pływać, to miejsce ma dla mnie szczególny urok. Mogę się chlapać, ile chcę, leżeć na wodzie i nie tonę! Poprawka: faktycznie nie tonę, ale z chlapaniem to bez przesady. Mój małżonek przezornie mnie ostrzegał, żebym uważała, bo ta woda jest jednak bardzo słona, ale oczywiście po sekundzie o tym zapomniałam i prysnęłam sobie wodą prosto w oczy. Musiałam zostać wyprowadzona na brzeg, bo opcja nawet uchylenia powiek nie wchodzi oczywiście w grę. Brrrr, okropnie – następnym razem muszę pamiętać o zabraniu okularków ;)

Po kąpieli oczywiście zaliczyłam obowiązkowe smarowanie tutejszym cudownym błotem , potem zakupy w sklepie z kosmetykami podziwianie zachodu słońca i…  kierunek: Amman.