Podróż Kuala Lumpur i wielkie zarcie w Bangkoku

Rzut beretem od Kuala Lumpur, 20 minut jazdy taksowka za mniej wiecej 5 euro znajduja sie slynnne w okolicy Batu Caves. Miejsce unikatowe w Malezji, i zarazem swietny pomysl na popoludniowy wypad poza miasto. Odkryte w 1892 roku jaskinie w piaskowcu sa hinduskim sanktuarium skierowanym ku Bogu Murugy , a tym samym ciekawostka przyciagaja tysiace turystow i hindusow odwiedzajacych Kuala Lumpur. Do znajdujacych sie na szczycie jaskin prowadza 272 stopnie, ktore pokonujemy w towarzystwie hinduskich dzieci pozujacych do zjec, rozbrykanych i rozdziadowanych malp, ktore dopadna kazdego trzymajacego w dloni cokolwiek przypominajace jedzenie. Do gangow malpich dochodza biegajace miedzy nogami koguty... atmosfera iscie orginalna, korowa i folwarczna, jakze odmienna od naszego zwyczaju zwiedzania chocby Czestochowy. Ostatni stopien przed wejsciem do jaskin to wielki przedsionek rozrywki, wszak hindusi nie tylko glosno sie modla, ale rowniez biznes turystyczny maja w malym palcu. Zanim znikniesz w polmroku jaskin Batu, za kilka drobniakow zdarzysz potrzymac do zdjecia wielkiego pytona i poglaskac wcale nie leniwa iguane. Chwile potem ogrania cie chlod i echo wielkich jaskin Batu Caves, i choc mala maja wspolnego z klimatami Indiany Jonesa, to wrazenie robia niemale.

Penang pojawil na planie wyjazdu, krotko po kupnie biletow. Duzo slyszalem o wyspie i o samym  Georgetown. Opinie byly bardzo zroznicowane od zachwytow przez ostry jad i zdecydowane odradzanie. Co jak co, udalo nam sie znalezc przyjemny hotel przy samym wybrzezu, wiec dlaczego nie. Do Georgetown przylecielismy wczesnym popoludniem i nie wiem, jak to sie przejawia u innych, ale wjezdzajac do miasta od razu wiem, czy bedzie mi sie podobac czy tez nie, albo miejsce posiada urok, czar i klimat, albo jego brak probuje rekompensowac sobie w inny spsosob. Penang okazal sie duzym rozczarowaniem. Miasto ktore powinno byc magnesem samym w sobie, chronione przez Unesco, okazuje sie byc wlasnym przeklenstwem. Miejsce, ktore mogloby oczarowac kazdego klimatem, urokiem, historia i przeszloscia, jest o krok od totalnej degrangolady. Przede wszystkim jest brudno, a szczegolnie reprezentacyjna czesc miasta jest zapchana papierami i wszechobecnymi puszkami. Dawne kolonialne domy, ktore powinny byc pod jakakolwiek ochrona historyczna rozpadaja sie na oczach, albo zabijane sa dechami i czekaja na zburzenie.  Dostojne kolonialne wille, otoczone sa paskudnymi szarymi budynkami i wiezowcami rodem z lat 80tch, parkingami i wielkimi domami towarowymi. Wyglada jakby miasto posiadalo monopol na samowole budowlana, kazdy robi to co chce, buduje  gdzie chce i w nosie ma historyczna przeszlosc. Miastem rzadza nowoczesne wiezowce, z reklamami " for sale" albo " to let", ktore wyrastaja sciana przy scianie obok starych kolonialnych willi. Starowka Georgetown, przypomina bardziej podupadajaca czesc Caracas, niz kolonialne miasteczko w dalekiej Malezji. Bary, ktore powstaja z mysla o turystach z wielkimi razacymi reklamami "frozen coffee", czy "today brunch" wywoluja efekt odwrotny od zamierzonego. 

Perelka w koronie, warta zobaczenia w Georgetown jest wspaniale zachowany dom chinskiego przemyslowca i milionera Cheong Fatt Tze. To pozycja obowiazkowa w Georgetown.Zbudowany wedlug zasad Feng Shui w 1880 roku palac, swoje lata swietnosci ma juz za soba. Kiedys okaz piekna, bogactwa i stylu, pozniej element dekoracyjny wielu planow filmowych w tym Oskarowego "Indochiny" z Catherine Deneuve. Dzis, odrestaurowany i chroniony przez Unesco zostal przemieniony w elegancki i stylowy hotel. 

Lekko zawiedzeni Penangiem oraz brakiem slonecznej pogody podjelismy blyskawiczna decyzje szybszego wyjazdu do Bangkoku. Linie Royal Jordanians, w ktorych wykupilismy loty okazaly sie elastyczne do tego planu, i za drobna oplata wyladowalismy w stolicy Tajlandii na dwa dni przed planowanym przyjazdem. Wieczorny lot z Kuala Lumpur do Bangkoku jordaniskimi liniami byl przyjemnoscia sama w sobie. Pusty Airbus 340, przepiekne stewardesy ( Oj, co druga moglaby zostac statystka samej ksieznej Rani), pyszna kolacja na pokladzie i wspanialy serwis...hmm, wroce na poklad Royal Jordanian szybciej niz mogloby sie wydawac. Na ta chwile to najlepsze linie jakimi lecialem. Styl, klasa i jakosc!

W Bangkoku wyladowalismy krotko po polnocy. Bylo parno i goraco. O Bangkoku mozna czytac i czytac, sprawdzac co pisza przewodniki, co polecaja stali bywalcy, ci ktorzy byli... "przezyli" i teraz sluza rada. Bangkok trzeba jednak zobaczyc, poczuc i ocenic. Gadanie! Tam trzeba naprawde pojechac. Ta wielka metropolia jest jak jeden olbrzymi targ, takie mercado gdzie chyba przypadkiem wybudowano wiezowce, autostrady i lotnisko. W Bangkoku kazdy cos sprzedaje, cos kupuje, handluje i gotuje, smazy i pichci, a wszyscy dookola non stop jedza!!!!

Bangkok to jeden wielki, ale zdecydowanie pozytywny balagan, miasto kolorowych taksowek (z dominacja wscieglego rozu) i szalonych kierowcow smigajacych na swoich tuk-tukach jak na skuterach w Gwiezdnych Wojnach.  Zasada numer jeden, kto szybszy ten lepszy.

Tuk-tuk, cokolwkiek o nim mowia, to sprawna i nieziemsko tania wersja przemieszczania sie po miescie. Zatrzymujesz potencjalnego szofera tuk-tuka na srodku drogi, wymiana spojrzen, szybkie porozumienie sie lamanym angielskim i po chwili jeden wielki bzzzzzzzzzyk, i pedzimy ulicamy Bangkoku. Zatrzymujesz sie, u przydroznego sprzedawcy kupujesz jasminowa ice tea ( Boze, jaka pyszna), a kiedy zglodniejesz, tuz za rogiem, dopadnie cie uliczna kucharka z blyskawicznie przyzadzonym daniem dnia: watrobki lub nereczki w sosie po tajsku. Pychota. Juz za moment stajesz przed wejsciem Palacu Krolewskiego, a kilka krokow dalej wejscie do  slynnej Swiatyni Szmaragdowego Buddy. To numer jeden od ktorego trzeba zaczac zwiedzac Bangkok. Miejsce, ktore trzeba zobaczyc, chlonac i podziwiac. Mozna tam spedzic caly poranek, a potem juz ruszyc w ulice, wtopic sie w tlum i zgubic na caly dzien.

Zasada numer dwa. Mysle, ze wiekszosc wyznaje ja w podobny sposob. Nie sztuka jest biegac po miejscie z "Lonley Planet"w reku, albo topornym i ciezkim jak cegla przewodnikiem po Tajlandii wydawnictwa Wyborczej. Nic nie ucieknie, ale chcac zobaczyc najwiecej, zawsze zobaczymy najmniej. Po prostu wtopic sie w tlum, zobaczyc mniej ale w ciekawszy sposob, posmakowac, poznac kogos i pogadac. A jak  dyskutowac to najlepiej jedzac lub pijac. Kumpel powiedzial do mnie "Wjedz na dach Bangkoku". Brzmi niezle? Dreszczyk emocji pojawia sie naprawde, kiedy masz mozliwosc podziwiania ogromu metropolii z malego, ale niezmiernie szykownego "Sky Baru" znajdujacego sie  na dachu olbrzyma State Tower. Hotel Lebua w Bangkoku ma przyjemnosc pochwalic sie najwyzej polozonym odkrytym barem na swiecie. Saczac mocnego drinka w mieniacym sie kolorami barze na 63 pietrze, otoczony lasem oswietlonych wiezowcow dostajesz porcje wspanialego widoku na nowoczesna stolice Tajlandii.  To magia swiatel miasta, ktore wydaje sie nie spac, miasta ktore  tetni i zyje 24/7.

Tak dobrze jak w Tajlandii, dawno nie jedalem. Byc moze po mnie tego nie widac to naprawde lubie jesc, wlasciwie zyje dla jedzenia, a o jedzeniu moglbym gadac czesciej niz o wszystkim innym. Tajlandia rowna sie jedzenie. Bangkok to kulinarny raj, niebo dla podniebienia i nie mam na mysli tutaj ekskluzywnych i napuszonych restauracji, machajacymi do klienta gwiazdkami Michelina, ale zwykle rodzinne knajpki, czy drewniane stoliki przy gwarnej ulicy, w zaulku ktorych kobiety przyzadzaja swoje popisowe dania. Gdzies przeczytalem, ze w Bangkoku  nalezy unikac eleganckich restauracji, ale wyciagac rece i jak w letargu podazac za wechem. Jesc  tam gdzie miejscowi, jesc jak miejscowi i byc odpornym na ewentualne braki savoir vivre'u, ktory w Bangkoku wydaje sie byc najmniej potrzebny.

 Tajskie restauracje w Europie maja sie dobrze, nigdy nie narzekaja na brak klienteli i choc europejskie knajpy z tajskim jalem sa naprawde w deche, to street food w Bangkoku, jest nie do podrobienia. Jak pisalem juz wyzej, na ulicach stolicy Tajlandii jedza wszyscy. Jedza o kazdej porze dnia i nocy, bawiac sie gotowaniem i widac, ze nie zawsze jest to sposob zarabiania pieniedzy, ale czesto widoczna chec pokazania swojego kunsztu bialasom z dalekich krajow. Po pierwsze rzadzi zupa. Zupa z wkladka miesna lub rybna, z makaronem lub kulkami ryzowymi. W zupie laduje zazwyczaj wszystko co  gotujaca Pani ma pod reka. Zupa moze byc slodko-kwasna, bajecznie kokosowa, cytrynowa, koleandrowa i.. nasza polska rosolowa. Wszystkie  wymienione zupy w 90 procentach sa diabelsko ostre. Pieklo na talerzu to malo powiedziane. Pamietam jak znudzony ogladaniem kolejnej swiatyni przysiadlem w ulicznym barze i zamowilem aromatycznie pachnaca zupe koloru "pink" z taplajacymi sie krewetkami, i pieknie posiekana kolendra. Lyk boskiego wywaru... zawirowanie, galy na wierzch, dym z uszu, a lzy cisna sie od oczu i zaczynam rzęzic. Kucharka spojrzala, usmiechnela sie pokazujac cztery zeby i kazala jesc dalej. Zjadlem zupe czerwony jak homar, i co? I nadal kocham kuchnie tajska. Przez kilka dni pobytu w Bangkoku zjadlem wiecej kaczek i widzialem wiecej straganow ulicznych i tajskich kucharek , niz posagow Buddy.

Dzielnica chinska podobnie jak wszystkie straganowe ulice w Bangkoku wiruje od zapachow unoszacych sie nad garkuchniami. Chinczycy czuja sie jak u siebie, psy i koty uciekaja spod nog, a na malych stoliczkach trwa kulinarna uczta. Zaczynam wymieniac: zeberka i ogonki, kurze nozki, kacze szyjki, watrobki i serduszka, nereczki i flaczki, oh i ah...cala paleta drobiu od talerza do talerza. Przyznam sie oczywiscie, ze jadlem wszystko. Towarzysz podrozy uciekal i unikal mnie, kiedy zajadalem sie wspanialymi watrobkami notujac jednoczesnie przepis od mamy kucharki. Inni znajomi tez mnie ignorowali, twierdzac ze mam kanibala w oczach siadajac do stolu na srodku chodnika. Zmuszony wiec bylem szukac pomocy wsrod Tajow. A na nich mozna zawsze liczyc.