Dzięki Smoku.
To najlepsza motywacja do dalszych eksperymentów.
Moje pierwsze próby na tym polu też nie były zachwycające. Tych kilkanaście fotek wyselekcjonowałem z wielu dziesiątek jeżeli nie setek, jakie wykonałem w ciągu dwóch lat.

Jestem pelen podziwu dla Twoich zdjec ksiezyca, zwlaszcza pierwszej serii. Ja parokrotnie probowalem, ale nawet nie jestem bliski Twoim osiagnieciom.

Będzie problem...program Apollo już zakończony. Jest sporo fotografii wykonanych przez astronautów, wykonanych na Księżycu i ukazujących naszą planetę. Są rewelacyjnie niesamowite...wystarczy zajrzeć do archiwum NASA.
Chyba jednak zmienię tytuł...:)

Ciekawe, kiedy w Kolumberze pojawi się reportaż "Ziemia widziana z Księżyca"?

Henryko - przyznaję, że sugerowałem się w pewnym sensieTwoim pomysłem. Moje zdjęcia kolekcjonowałem cały rok, bo warunki pogodowe nie pozwalają wykonać serii w jednym cyklu. Nawet na Sycylii nie zdarza się zbyt często 30 dni pogodnych pod rząd...
Z tym "ciencieniem" i "dużeniem" to znakomity sposób na określenie, w jakim stadium znajduje się Księżyc. Pamiętać tylko należy, że ta prosta zasada obowiązuje jedynie na naszej (północnej) półkuli.

Ryśku, Twój pomysł też jest świetny i realizacja wymagała uwagi przez cały miesiąc, a nie tak jak moje słonko wędrujące przez kilkanaście godzin. :)
Moja córka, gdy była jeszcze małą dziewczynką wyjaśniła mi, że jak na niebie księżyc wygląda jak literka "D" - to wtedy "dużeje", a jak przypomina literkę "C" to "ciencieje".
Jakie to proste, prawda?