Podróż Pod opieką Wujka Ho - szlakami Rambo cz.3

Po wyjątkowo spokojnej stolicy Laosu wylądowaliśmy w ruchliwym Hanoi. "Zasady" ruchu są podobne do kambodżańskich, tyle, że zagęszczenie motorów i skuterów jest kilkukrotnie większe. Do tego dochodzą prace drogowe zakrojone na szeroką skalę, bez jakiegokolwiek oznakowania objazdów (o ile w ogóle takowe zapewniono).

Zwiedzanie miasta zaczęliśmy od Pagody Literatury. Ta położona w ścisłym centrum oaza zieleni i spokoju, wypełniona jest nie tylko turystami, ale i studentami architektury skrupulatnie szkicującymi chińskie detale.

Na przeciwnym biegunie stylów architektonicznych znajduje się potężna kostka mauzoleum "wujka Ho". Niestety, z bliżej niewyjaśnionych przyczyn, nie było nam dane dostąpić zaszczytu spojrzenia prosto w twarz Wielkiego Wodza - zamknięte bo tak!. Z komunistyczną propagandą zapoznaliśmy się wiec w Muzeum Militarii, gdzie mieliśmy przyjemność obejrzenia rekonstrukcji bitwy pod Dien Bien Phu w towarzystwie wietnamskich kombatantów - co chwilę z radością pokazywali sobie kolejne wzgórza z których rozgramiali wojska francuskie. Z komentarzy pod licznymi zdjęciami dowiedzieliśmy się również, że w latach '70-tych "każdy Polak oddal po 250 ml krwi dla rannych wietnamskich towarzyszy" - chyba tankowcem ją wysłaliśmy!

Po wygrzaniu grzbietów w Kambodży i Laosie północny Wietnam wydał się bardzo zimny (było około +18 stopni ;-) Nic dziwnego, że nie byliśmy zbyt entuzjastycznie nastawieni na spływ łódką w Tam Coc - chociaż krajobraz jest piękny, a po pionowych zboczach biegają kozy, to jakoś ciężko poczuć wyjątkowość tego miejsca w towarzystwie kilkudziesiciu kolejnych łódek i starając się delikatnie wytłumaczyć że nie mamy ochoty na zakup haftowanych obrusików dla całej rodziny.

Przyjemnie było wydostać się z głośnego i zatłoczonego Hanoi, ale powrót w wieczór sylwestrowy trwał wieki! Samo centrum (włącznie z chodnikami) było szczelnie wypełnione dwuśladami  i ledwie udało się nam dostać do teatru wodnych kukiełek.
Pomimo ze nowy rok przypada w Wietnamie w połowie stycznie nad jeziorem urządzono pokazy tańców w otoczeniu wielkich smoków wykonanych z kwiatów, a nocne niebo zapełniło się płonącymi lampionami...

Nowy rok zaczęliśmy od dwudniowego rejsu po Zatoce Halong. Pogoda zdecydowanie się polepszyła i nawet wyszło słońce. Delikatna mgiełka tylko dodała malowniczości miejscu wyraźnie rozdzielając kolejne plany krajobrazu. Pomimo strasznego natłoku turystycznych dżonek (dziennie jest nawet i 500 "junk") zatoka jest cicha i spokojna. Dość sporo ludzi ciągle mieszka w kolorowych, pływających wioskach lub po prostu na łodziach.

Po południu trochę popływaliśmy kajakami, a wieczór spędziliśmy na wysepce z uroczą plażą, gdzie załogi i pasażerowie dwóch dżonek urządzili sobie mecz w piłkę nożną.

Jedzenie, które nam podano było proste, aczkolwiek wyśmienite i składało się przede wszystkim z krewetek i jakiejś smacznej, szczerzącej zęby morskiej rybki. Wieczorem przyuważyliśmy, że surowce dostarczane są przez lokalnych rybaków, więc trudno wątpić w wyjątkową świeżość produktów. Pokoik z łazienką, chociaż dość przyjemny, łóżko miał rozmiaru azjatyckiego (około 1.8m długie), a powszechny patent z "wet room'em" został rozszerzony o zalewanie podłogi wodą z umywalki. Trochę też irytujące jest, że przy takich cenach rejsu napoje są odpłatne.

Drugiego dnia zwiedziliśmy rzekomo najładniejszą jaskinię w całej zatoce. Główna komora jest wyjątkowo duża, ale nacieki są mocno pouszkadzane. Sklepienie ma ciekawe miseczkowate wymycia, pochodzące z czasu kiedy poziom wody był znacznei wyższy.

Trzeba przyznać, że zatoka jest piękna, a Wietnamczycy starają się jak mogą zminimalizować wpływ turystyki - nie da się jednak ukryć, że jest ona masowa...

Noc spędziliśmy w autobusie sypialnym jadącym z Hanoi do Hue. Trafił się nam chyba najgorszy z możliwych okazów i całą trasę spędziliśmy starając się nie wypaść z niewygodnych, przykrótkich kojców.

W Hue oczywiście padało. Położenie miasta powoduje, że jest tam najgorsza pogoda w całym Wietnamie z wilgotnością sięgająca 99% i temperaturą w okolicach 18°C. Kompletnie odechciało się nam zwiedzania i marzyliśmy o powrocie na południe Indochin. Program wycieczki ograniczyliśmy więc do Cesarskiej Cytadeli i Zakazanego Miasta (wzorowanego na pekińskim), które wprost tonęły w błocie. Cały kompleks został mocno zniszczony podczas amerykańskich bombardowań i na razie tylko niewielka część tego ogromnego kompleksu została odrestaurowana. Po siedzibie cesarskiego dworu pozostała jednak unikalna sztuka kulinarna - subtelna, wyszukana i łącząca w sobie wpływy w wielu rejinów świata.

Nigdzie jednak nie znajdziecie żadnej informacji o masakrze ludności cywilnej, która w 1968 roku nie chciała przyłączyć się do armii Ho Chi Minha. W męczarniach zginęło około 5 tysięcy mieszkańców, których żywcem zakopywano, palono, rozrywano granatami... U boku Vietcongu sadystyczne praktyki szlifowali również żołnierze Czerwonych Khmerów.

Paskudna deszczowa pogoda pasowała za to do wycieczki po strefie zdemilitaryzowanej (DMZ), leżącej między dawnym Północnym i Południowym Wietnamem.

Droga wiodła wzdłuż równoleżnika 17N - od wybrzeża Pacyfiku, gdzie w podziemnym miasteczku partyzanci praktycznie żyli prze 6 lat, aż pod granicę laotańską, do byłej bazy amerykańskiej Khe Sanh.

Jednak najciekawszym elementem wycieczki była nasza przewodniczka - nie tylko władała cudownie niezrozumiałym angielskim, ale okazała się być córką partyzanta z Vietcongu. Jej opowieści na kilometr zalatywały dobrze znaną komunstyczną propagandą.

Od Hoi An podróżowanie po Wietnamie stało się przyjemne. Nie bez powodu uznawane jest za jedno z najładniejszych wietnamskich miasteczek. Ten niegdyś ważny port handlowy pełen jest starych świątyń i kamienic kupców, a obdrapany żółty tynk malowniczo komponuje się z czerwonymi lampionami. Ogromna ilość knajpek, galerii, warsztatów rzemieślniczych i krawieckich utrzymuje to miejsce w ciągłym ruchu, a pomimo to, miasteczko ma przyjemnie senny klimat.

No i w końcu dotarliśmy do największego miasta Wietnamu. Zapowiedzi, że ruch uliczny w Sajgonie będzie gorszy od tego w Hanoi okazały się wierutną bzdurą - ulice są szerokie, ruch trzyma się jakichś zasad, trąbienie też jakby rzadsze...

Centrum pełne jest wieżowców i luksusowych sklepów. Na końcu jednej z cienistych alei stoi Pałac Zjednoczenia (Reunification Hall). Ten typowy przykład betonowiej architektury lat 60-tych powstał na miejscu zbombardowanego Pałacu Prezydenckiego. Wykończenie wnętrz stanowi dość ciekawą - i raczej udaną - mieszankę modernizmu i tradycyjnego, wietnamskiego wzornictwa. Kolejnym miłym zaskoczeniem była wspaniała angielszczyzna naszej przewodniczki, ale może to po prostu my już się oswoiliśmy...

Dzielnica Cholon to barwna mozaika chińskich pagód i francuskiej architektury kolonialnej. Bogato zdobione świątynie są szczelnie wypełnione dymem z tysięcy kadzideł, a w niszach błyskają diody w aureolach świętych.

Miasto ma zupełnie inny charakter w pobliżu rzek i kanałów, gdzie rozbudowują się niewyobrażalne blaszane slamsy. Wszystkie śmieci są wyrzucane wprost do wody, która zmieniła się w cuchnący, czarny szlam. Co ciekawe, wiele z domów ma klimatyzację, chyba że były to jedynie elementy wykończenia elewacji...

Wycieczkę zaczęliśmy od wizyty w "nieco" kiczowatej świątyni kaodaistycznej Holy See w Tay Ninh. Ten zakręcony wietnamski ruch religijny jest mieszanką buddyzmu, chrześcijaństwa, konfucjanizmu, taoizmu i świeckiej filozofii, a ponoć kluczowe jest zamiłowanie do pokoju...

Tunele Cu Chi to kolejna dawka propagandy - świadectwo bohaterskiego oporu przed amerykańskim agresorem. Najpierw następuje prezentacja narzędzi - pomysłowych i okrutnych pułapek, które wbrew pozorom nie miały na celu zabicie, ale jedynie okaleczenie wroga, by spowalniał dalsze działania towarzyszy.

Podczas zwiedzania towarzyszy nam niemal ciągły odgłos strzałów - to turyści mogący pozbyć się paru dolarów odpalając kolejne serie zawilgotniałej ostrej amunicji.

Tunele, dla wygody zwiedzających (i uniknięcia problemów z utkniętymi zadkami), zostały nieco powiększone. Pomimo tego przejście kilkudziesięciu metrów w (prawie) kompletnie ciemnym, ciasnym i dusznym korytarzem kończy się sporą ulgą. A przecież była to pora sucha...

Tym razem znów trafiliśmy na ciekawego przewodnika - byłego tłumacza amerykańskiej 101 Dywizji Powietrzno-Desantowej. Pomimo obozu reedukacyjnego wciąż nienawidzi komunizmu i otwarcie to przyznaje. Pracę dostał dopiero po wielu latach, kiedy pojawiło się zapotrzebowanie na anglojęzycznych przewodników. Nawet jego dzieciom utrudniano dostęp na studia.

Delta Mekongu pełna jest zacienionych kanałów i małych wysepek zarośniętych bujną roślinnością. Atmosfera jest wyjątkowo sielankowa. Niestety ulegają one powolnemu niszczeniu przez rabunkowe wydobycie piasku i żwiru z dna rzeki. Pomimo zakazu, po wodzie kursują setki barek załadowanych do granicy zatonięcia.

Na jednej z wysepek skosztowaliśmy świeżutkich "krówek" z mleka kokosowego. Wytwarza się tam również rozmaite napitki w tym "wino bananowe" (o zawartości alkoholu bliższej spirytusowi) oraz popularną w całym regionie "nalewkę z kobry".